Moeha

Moeha is dood. Op dezelfde manier als ze heeft geleefd: wild en gevaarlijk. En onze lieflijke patio is ineens  een zwarte plek geworden.

Toen we vier jaar geleden dit huis kochten, woonde Moeha er al. We vonden zomaar een geheim kamertje en daar lag ze op de grond, omringd door allemaal pluizige bolletjes. Nieuw leven in een nieuw huis, dat brengt geluk! Maar Moeha keek naar ons en blies. En voordat we konden nadenken over hoe dat nou moest met al die kleintjes in ons frisgeverfde huis, had Moeha ze al in veiligheid gebracht op een andere geheime plek.

Smerige ratten

We konden Moeha niet aaien en niet temmen, hoe de kinderen het ook probeerden. Echt een zwerfster was ze, een beetje chagrijnig ook. Maar wel een geweldige moeder, voor haar kinderen die maar nonstop tevoorschijn leken te komen – en voor alle andere vondelingetjes die er in de loop der tijd voorbijkwamen. Vandaar haar naam. Eindeloos zoogde ze, beschermde ze, en ving de meest smerige ratten en de schattigste vogeltjes, die altijd voor de kleintjes waren.
Toevallig hadden we laatst nog een gesprek over Nederlandse schatjes die we kenden: eentje die altijd wordt uitgelaten aan een halsband. Eentje die speciaal eten krijgt op verschillende momenten van de dag uit eetbakjes die zich via een timer openen. Of eentje die naar een speciale fluisteraar gaat omdat ze bang is voor water. We kennen er ook een paar die dure operaties krijgen in luxe klinieken of die soms slapen in speciale hotels.
Niks van dat alles gold voor Moeha. Ze kwam het huis niet in, at wat ze tegenkwam, bleef altijd op een afstand en zorgde voor haar kinderen. En gewoon voor zichzelf.

Onthutst

Tot vandaag. Want er zijn vossen op de patio gekomen en wat ik ‘s ochtends zie als ik buiten kom zal ik nooit van mijn leven meer vergeten. Nooit.
Waarom is Moeha niet gevlucht en in de vijgenboom geklommen? Ze heeft haar meest recente kleintjes willen beschermen, dat weten we eigenlijk wel zeker. Drie onthutste mini-moeha’s die nu al de hele dag schichtig en klagelijk over de patio sluipen.
‘Ze is gegaan zoals ze leefde en daar hadden wij niks mee te maken,’  zeg ik treurig. Waar is ze nou, die rare kat met haar kleine oortjes? Met haar korte misvormde staart en onelegante hangbuik van al dat gezoog. Die blies als je te dichtbij kwam, maar één keer zomaar een poosje naast me op het bankje kwam zitten, samen stilletjes in de zon.
‘Nee mama,’ zegt Bloem door haar tranen heen. ‘Dat is niet waar. Wij hebben het leven van Moeha wel degelijk beïnvloed. Het anders en een beetje lichter gemaakt. Want we hebben van haar gehouden.’