Doornroosjes. Zo noemt Ted van Lieshout herinneringen die alleen nog maar wakker gekust hoeven worden. Dat is wat ik doe ik als ik schrijf: herinneringen wakker kussen. Daardoor kan je ook prima over en voor kinderen schrijven als je zelf geen kind meer bent. En is het niet nodig om zelf kinderen te hebben – hoewel die soms wel ineens kussende prinsen kunnen zijn.
Het is niet altijd even leuk, trouwens. Een andere collega, Roelof ten Napel, citeert een artikel uit het The Quarterly Journal of Experimental Psychology over dat het brein, bij het lopen door een deuropening, een nieuwe omgeving voor herinneringen creëert. Dat is de reden dat je zo vaak kwijtraakt waarom je, bijvoorbeeld, naar de keuken bent gekomen.Door dit fenomeen leef ik in allerlei parallelle werelden tegelijk en soms raak ik daar behoorlijk van in de war. Maar ik moet (waarom eigenlijk?) van mezelf al die paden bewandelen, en dus ook terug naar heel veel vorige keukens. Voor Kom hier Rosa moest dat. En nu weer, voor een nieuw boek want het houdt nooit meer op ben ik bang.
Er zijn hulpmiddelen voor. Geuren. Beelden. Sinds ik Kom hier Rosa heb geschreven kan ik nooit meer langs het verlaten kerkje van San Isidro rijden zonder aan Sita te denken. En muziek! Ik heb dezer dagen echt keihard muziek op als ik schrijf (nee, ik zeg niet welke). En chocola eten, dat helpt altijd bij alles.
Een transcendente Alice
Doornroosjes, het klinkt zo fijn. Maar soms kus je ook monsters wakker. Daar kan ik wel tegen. Wat me echt doodeng lijkt is dit: dat je er niet meer wegkomt en zelf verandert in een transcendente Alice die tot in lengte van dagen aan de verkeerde kant van het looking glass blijft. Dat zie ik soms bij mijn moeder, in het tehuis. Als ik haar bel en ze vertelt hoe ze met haar stok in de lucht door de eetzaal heeft lopen dansen. Klinkt gezellig, maar dat is het niet. Niet als je mijn moeder kent zoals ze is (of was): wijs en waardig.Ik dacht dat het verliezen van het overzicht de grootste nachtmerrie was, maar het verliezen van je waardigheid is misschien nog wel erger.
Voorlopig gaat het nog goed, met al mijn doornroosjes. En alles beter dan als er helemaal niks meer te kussen valt. Toch?
http://tedvanlieshout.wordpress.com/2012/10/18/doornroosjes/
www.abcyourself.nl/2012/10/22/explorations/
Één reactie op “Terug naar vorige keukens”
Kwam deze tegen van Godfried Bomans. Vind ik ook heel mooi!
Ada
De dingen die u terloops opmerkt, dromend over iets anders en zonder te weten dat u ze ziet, die obserserveert u het best. Ziedaar de reden waarom de herinneringen uit uw kinderjaren onuitwisbaar zijn.
Godfried Bomans