Twintig variaties op afscheid en verlangen

In de lobby van een hotel in Portugal, wachtend op de nachtbus terug naar huis.

Ik ging naar Portugal om iemand te ontmoeten en dat is gelukt. Het was heel raar en behoorlijk heftig. Meer kan ik er nog steeds niet over zeggen. So much for cliffhangers.

Fado

Maar ik was niet alleen. Mijn oudste, trouwste vriendin Mylou was mee en ik weet niet wat ik zonder haar had moeten beginnen. En zonder Portugal zelf dat bijna voelde als thuiskomen. Alles zo licht. En de zee en de muziek en de wijn. Bovendien, alleen al om de schoenenwinkels wil ik in Portugal wonen.
Het begon al meteen met dat we op klaarlichte dag een fado-serenade kregen van een kale jongen met hondenogen die de sterren van de hemel voor ons speelde in een galerie die geen galerie was. Op zo’n ronde gitaar met twaalf snaren en van de hartstocht braken er twee. Toen was de toon gezet.
We aten vis in van die restaurants met TL-licht en alleen maar Portugezen, die hun jas aanhielden bij het eten. En natuurlijk kwam er toen weer fado maar het was geen toeristenfado maar gewoon mensen die opstonden en begonnen te zingen bij twee gitaren. Het mooiste was toen de ouwetjes kwamen. Een vrouwtje met een bloem in haar haar die toen ze begon te zingen ineens weer een meisje werd. Een heel oud mannetje met een hoed en een gebroken stem die zong over de bloeitijd van het leven. Mylou ging ook meezingen en toen gingen we op het papieren tafelkleed alle vertalingen opschrijven van de liedjes – of wat wij dachten dat de vertalingen waren. En waar de fado allemaal over zou moeten gaan: twintig variaties op afscheid en verlangen. Mylou besloot ter plekke dat ze een Nederlandse fado-cd zou gaan maken en dat wij samen de liedjes zouden schrijven.

Rare ontmoeting

Toen allerlei oude muzikanten rozen voor ons begonnen te kopen bij de rozenverkopers, gingen we weg uit het restaurant, roezig en dronken door de nacht vol oranje lichtjes.
Zo vergleden de nachten en overdag reden we als -tsja, ik kan er niks anders van maken- twee buitenlandse vrouwtjes in een huurauto zonder tomtom zo’n tig keer verkeerd, op weg naar die rare ontmoeting (het werden er twee). Later zaten we heel lang op het zand naast de rotsen naar de zee te kijken en te praten over de liefde en over het leven. En natuurlijk steeds over waarom we daar eigenlijk waren en hoe dat ooit een boek moest worden (en ik weet het nu nog minder dan toen ik vertrok).
En nu is Mylou alweer weg met het vliegtuig en ben ik nog steeds een beetje verliefd op haar. Mijn hoofd vol vragen in plaats van antwoorden en het zand nog tussen mijn tenen. In de lobby van een hotel in Portugal, wachtend op de nachtbus terug naar huis.