A terrible teachter is a joy forever

‘Mam, mijn gymleraar wordt nu echt raarder en raarder.’
Ik was zo lekker jarig in Sevilla. Samen met Ilco heel veel wijn gedronken, een gouden broek gekocht en in hete bubbelbaden in de regen gelegen. En nu kom ik thuis en barsten de  kinderen weer los met hun verhalen.

‘Weet je dat we ons proefwerk niet eens konden maken, zo hard zat de leraar er de hele tijd doorheen te kletsen. Over zichzelf en hoe geweldig hij was. ‘Meneer, wilt u alstublieft stil zijn zo kunnen we ons niet concentreren,’  smeekten we, maar dat kon hij gewoon niet, nog geen minuut. En hij heeft zo’n harde stem.’
Proefwerken voor gym zijn natuurlijk sowieso raar. Eindeloze definities moeten ze uit hun hoofd leren over, bijvoorbeeld, de voordelen van een warming up als je gaat sporten. En als ze dan af en toe uit de klas naar de gymzaal gaan, moeten de meisjes bij alle balspellen rondrennen met hun armen gekruist voor hun borst. Het zou te ranzig voor woorden zijn, ware het niet dat je die gymleraar als je hem ziet meteen van langdurige impotentie verdenkt (o wat is het heerlijk dat ze hier mijn stukjes niet kunnen lezen).

Rauw ei

‘En hij gaf me ook nog eens midden in de klas een bloem cadeau. Een bloem voor een bloem, zei hij en iedereen moest keihard lachen, ik haat hem,’  jammert Bloem.
Ga ik nu praten met de leraar? Boos worden dat mijn dochter haar tijd met zo’n creep moet verdoen?
Welnee. ‘Zulke leraren zijn een eindeloze inspiratiebron,’  zeg ik haar. Hoe vaak heeft haar eigen vader wel niet – met geluiden en al- gememoreerd hoe zijn gestoorde basisschoolleraar (die Ilco aan zijn oor over de grond sleepte), elke ochtend, voor de ogen van de hele klas en met veel geslurp, een rauw ei leegslobberde? En zelf herinner in me ook nog heel goed de leraar Latijn die altijd op de raarste momenten moest huilen (naar verluidt omdat hij in een jappenkamp had gezeten) maar die bepaald opgewonden werd als je hem iets ergs vertelde. ‘Hoe is het thuis? Problemen?’  kon hij zo hoopvol kwijlend aan je vragen.
Ach, ik denk dat iedereen wel zijn eigen erge-leraar-verhaal heeft. ‘Lach er maar om,’  zeg ik tegen mijn dochter. ‘En trouwens, daar word je groot en sterk van.’