Geesten en demonen

‘Dus je stuurde ze gewoon weg?’  vraagt Bloem. ‘Ik wou dat ik ook geesten kon zien.’
‘Het is niet echt zien,’  zeg ik, ‘en ook niet echt wegsturen trouwens.’

We wonen in een oud huis vol verhalen. Dat zal niemand een raar idee vinden. Maar wie gelooft me als ik zeg dat er ook allemaal geesten in dit huis rondhangen?
In ieder geval de mensen uit de buurt. Vriendin Toñi bijvoorbeeld, die hier af en toe komt helpen schoonmaken, weet het allang. Ze begint er zelf niet over, maar desgevraagd knikt ze. Vooral de oude man die hier als boer is gestorven, zweeft nog overal rond, zegt ze.
Ikzelf voel de geesten zoals je een schaduw voelt. Niet alleen de huisgeesten trouwens, ook energieën van overleden familieleden. Ik denk er zelden aan, maar ze zijn er wel, soms meer en soms minder. Vooral in de keuken, wat het oudste deel van het huis is.
Dat is niet vervelend, ook niet verheffend. Gewoon iets waar ik aan gewend ben geraakt.

Of jij! Of jij!

Maar laatst zag ik ze ineens weer heel duidelijk.
Dunya was ziek. We waren samen in de slaapkamer in het donker en Dunya zei, half ijlend, tegen mij dat ik iets niet moest doen. En daarna wees ze over mijn schouder en zei: ‘En jij ook niet! Of jij! Of jij!’
Ik was moe en het was laat. Maar ineens meende ik te zien wat Dunya zag: hoe druk het eigenlijk in die slaapkamer was. Met beschermengelen of hoe noem je dat, maar ook met allerlei nieuwsgierige huisgeesten. Ik kreeg het er benauwd van. ‘Ga weg,’  zei ik tegen de geesten zonder het echt te zeggen. ‘Ga allemaal even uit deze kamer’  – en ik dacht ze naar buiten. Nog concreter: ik dacht ze op het schuine dak boven ons. Praten met geesten gaat via beelden, gedachtenstromen, en ook nog eens razendsnel.
Ok, ik was een bezorgde moeder die dolgraag haar dochter’s koortsdemonen weg wilde hebben. En ik was dus ook doodmoe, misschien ik droomde al een beetje. Maar daarna werd het wel een stuk rustiger en viel Dunya eindelijk in slaap.