Volg de zwarte weg

‘Ik heb de oplossing gevonden! We nemen el camino negro, de zwarte weg!’ Yolanda kijkt me stralend aan. En mijn lichtelijk doorgeslagen sprookjesfetisj transformeert haar ter plekke in een wezen uit The Wizzard of Oz: ‘Follow the yellowbrick road!’

Ik word altijd zo moedeloos van financiële regeldingen en daarom heb ik een diepe bewondering voor Yolanda. Zij is de stralende ster van het belastingkantoortje in de dorpsstraat en ze loodst ons stap voor stap door de Spaanse belastingaangifte heen – want dit jaar gaan we eindelijk ‘om’  vanuit Nederland.

Busca, busca…

Maar op een dag is zelfs Yolanda totaal in paniek. Ze belt me op. ‘Ik heb uitgerekend hoeveel belasting jullie moeten betalen en dat is gi-gan-tisch! ’Ze noemt een bedrag dat lager ligt dan wat we altijd in Nederland kwijt zijn.
‘Prima’  zeg ik, maar daar wil Yolanda niks van weten. ‘Nog nooit heb ik meegemaakt dat iemand hier zo ontzettend veel belasting moest betalen. We moeten de aftrekposten opvoeren, snel. Wat voor kosten heb je gemaakt, telefoon, internet, vliegtuig? Denk goed na, wat nog meer? Busca, busca, zoek zoek…’
En dat is het begin van een eindeloze reeks mailtjes en telefoontjes (‘restaurants? hotels? kleding? benzine?’) van Yolanda die steevast eindigen met ‘Busca, busca…’
Uiteindelijk weet Yolanda het bedrag iets omlaag te krijgen, maar ze is nog steeds ontdaan. Zodat ik haar als een ultrabrave sociaaldemocraat moet geruststellen: ‘Maar Yolanda, we verdienen toch ook gewoon veel? En dat belastinggeld wordt gebruikt voor scholen, ziekenhuizen…’
Ze begint hard te lachen. ‘Welnee, lees je geen kranten? Jullie werken zo hard en dat geld verdwijnt meteen in de zakken van de politici.’

Pianoblind

Deze week is de belastingdeadline. Met heel veel tegenzin stap ik het kantoortje van Yolanda binnen. Zo zonde van mijn tijd, pianoblind als ik ben voor al die cijfertjes.
Maar als Yolanda mij ziet, begint ze me stralend te zoenen. ‘Dat ik er niet eerder opgekomen ben: we nemen de zwarte weg! Hebben jullie dat niet in Nederland?’
De enige hersenhelft van mij die het doet juicht meteen met haar mee, verandert mijzelf in Dorothy met haar rode schoentjes. Volg de zwarte weg en dan kom je vanzelf bij de tovenaar die alles in orde zal maken.
Maar dan zegt Yolanda: ‘… dus dan maken jouw uitgever en MasterPeace gewoon een nepcontract alsof jullie veel en veel minder verdienen. Logisch toch? Dat doet iedereen.’
Hm, ik begin die Spaanse crisis steeds beter te begrijpen.