Guilty!

Guilty pleasures, zo heet een nieuwe rubriek van De wereld draait door. Iets met hele foute muziek die je stiekem toch leuk vindt. Ik ben er nu al fan van. En het kan altijd nog erger.

Ze hadden laatst een liedje van Kiss en ook de titelsong van Titanic. Oké, enorm mainstream en niet al te vernieuwend, maar guilty? Zoals iemand anders verzint wat hij of zij voor briljante fragmenten zou laten zien in Zomergasten, kan ik uren zoet zijn met bedenken wat voor wansmaak ikzelf tentoon zou spreiden als guilty pleasure.

Melkmeisje

Het geldt niet alleen voor muziek. Zal ik jullie bij deze verklappen dat ik Het melkmeisje van Vermeer heel groot als reproductie in mijn keuken heb hangen? Geen idee waarom, maar het doet me enorm denken aan mijn moeder, ik vind het een veilig schilderij.
En nee, ik lees lang niet alleen verantwoorde boeken. Niks zo heerlijk als de Afrika-trash van Kiki Gallman, om maar eens iets fouts te noemen. Dit soort camp heeft iets zeldzaam troostends. Foute thrillers op vliegvelden, liefdes-chicklit als je verdrietig bent. En vampiers! Ik kan enorm meegesleept worden door vampiers.
Als films dus ook Bram Stroker’s Dracula en The exorcist. Maar ook Bridges of madison county en sowieso slim gemaakte Amerikaanse huilfilms waar ik bij volle bewustzijn intrap zoals Terms of endearment, Chariots of fire…

Maar als een man…

En muziek dus. Alle liedjes van Grease, maar dat is gewoon  jeugdsentiment, dat telt niet. Pas echt erg en guilty is het om te zeggen dat je stiekem best houdt van Seasons in the sun en andere liedjes met een dramatisch verhaal erin, zoals  (wie kent hem?) I don’t wanna die in an air disaster. Of het Franse vakantieliefdesliedje ‘Une belle histoire’, heerlijk om de volgende woorden keihard mee te zingen: ‘Ils se sont cachés, dans un grand champs de blé, se laissant porter par le courant. Se sont raconté leur vie qui commenait, ils n’étaient encore que des enfants,’
Nog erger? Het werd zomer, van Rob de Nijs: ‘Maar als een MAN zag ik de zon weer opgaan…’
En verder luister ik nu al de hele week -tot afgrijzen van mijn man die af en toe even binnen loopt (en dan weer razendsnel naar buiten)- naar Neil Diamond. Guilty genoeg? Aan de andere kant, Neil heeft -op een ingewikkelde manier- alles te maken met het boek dat ik nu aan het schrijven ben, ik heb eindelijk eens een excuus.