Toverschool

Zegt de vriendin uit Granada: ‘Ik baalde echt dat er geen gids was in het museum. Zoveel fijner als je uitleg krijgt bij wat je ziet.’
Dit meisje is zestien en ja, we hebben ze gevonden: de culturele elite van Zuid Spanje.

Of eigenlijk heeft Bloem ze gevonden. De vriendinnen van haar nieuwe school wonen in de prachtigste villa’s. In elk huis staat wel een piano, er zijn boekenkasten en ‘leeshoekjes’  met zachte kussens. Er hangen schilderijen aan de muren en er worden buitenlandse films gekeken in de -o wonder- niet-nagesynhcroniseerde versie. Sterker nog, ook zonder ondertiteling.

Meditatie

Ook de school zelf is hyper-verantwoord. Ieder weekend krijgen de leerlingen een overpeinzing in hun mailbox van de filosofieleraar waar ze over na kunnen denken. Bloem kreeg een examen terug met de woorden: ‘Je hebt een zesenhalf, hoewel je alle antwoorden goed had. Iemand anders had dan ook een negen of een tien gekregen. Maar van jou verwacht ik dat je er over nadenkt, dat je je eigen interpretatie aan de stof toevoegt. Dat kan je en daarom denk ik dat je aan het eind van het jaar alsnog die negen hebt.’
Of wat te denken van de mentorles deze week. De kinderen komen de klas in en er liggen alleen maar luchtbedjes. De leraar doet een meditatie die begint met: ‘Stel je voor dat je nog maar één dag te leven hebt. Wat is het eerste gevoel dat bij je opkomt?’  Gevolgd door: waar heb je spijt van, wat wil je nog meemaken, etcetera.
De rest van de dag komt de mentor steeds even een kind uit de klas halen dat bij de oefening in tranen is uitgebarsten (en wie zou dat niet doen?). Zo komt onder andere boven tafel dat het stilste meisje van de klas deze zomer haar vader is verloren maar -tot nog toe- weigerde om erover te praten.

De wereld niet

‘Je weet toch zeg dat dit de wereld niet is en al net zo uitzonderlijk als het leven hier op de dorpsschool?,’  zeg ik tegen Bloem.
Ze weet het. ‘Maar dit vind ik wel een stuk leuker.’