Memory lane

Het is het weekend van Ilco en Nelson.

Er komt zomaar een wonderbaarlijk bericht van de Verenigde Naties binnen. Ilco en zijn maatje Mohammed krijgen een belangrijke prijs voor het vredeswerk van MasterPeace. Of ze nog deze maand even naar New York willen komen om die prijs op te halen uit handen van Ban Ki Moon himself. O ja, en Stevie Wonder zal er ook zijn.
‘Ik zou nog liever Stevie Wonder ontmoeten dan Nelson Mandela,’  zeg ik jaloers. Een paar jaar geleden zou Ilco voor zijn toenmalige project Dance4Life naar Mandela gaan (maar toen was hij al ziek en nam Desmond Tutu het over).
Ilco lacht met de bravoure van de winnaar. ‘Nee, Mandela boven alles. Die staat nog steeds bovenaan mijn bucket list.’
De dag erna is Mandela  dood.

Radio Freedom

Meteen ben ik dertig jaar terug in de tijd.
Ik was vijftien en Ilco was mijn held. En Mandela de zijne. Dus terwijl andere kinderen dates hadden in de bioscoop en gingen dansen op een feestje, reisden wij met de trein door het land met spandoeken en collectebussen.
We voerden actie voor het ANC, wat toen nog niet bepaald salonfähig was en voor Radio Freedom want toen al geloofde Ilco in in muziek als allergrootste wapen voor de de vrede. In die tijd begon hij ook met Bevrijdingspop – en ik smeerde de broodjes voor de artiesten.
Waar Ilco de kunst perfectioneerde van het mensen overtuigen voor een goed doel, haakte ik al snel af. De verschrikkelijkste verwensingen kreeg ik soms te horen als links meisje met buttons en collectebus. Het was voor het eerst dat ik ontdekte dat mensen helemaal niet zo leuk zijn -en ik ben de schok geloof ik nog steeds niet helemaal te boven.

Vijftig

De projecten van Ilco werden steeds groter en geliefder. Hoe lang geleden voelt het dat hij door de ordedienst van het CDA letterlijk -au- aan zijn haren een zaaltje uit werd gesleurd terwijl hij schreeuwde ‘Is dit nou democratie?’ (Er moet nog ergens een krantenfoto van zijn).
Maar ikzelf stapte ergens uit onderweg, bij de halte van het boekenschrijven.

Vandaag wordt Ilco vijftig -ook al zo ongelooflijk- en krijgt een vredesprijs en Nelson Mandela is dood. Ik kan niet precies uitleggen hoe maar in mijn hoofd vloeit alles samen.
(en ja dat zijn Ilco en ik op de foto)