Stoerder dan George Clooney

‘Ga je die mannen verleiden?’  vraagt Dunya. Ik heb net gevraagd welke kleur bloem ik vandaag in mijn haar zal doen. ‘En deze ketting staat het leukst bij dit bloesje, toch?’
Dunya doet ondertussen de pop die ook onderdeel is van het charme-offensief mascara op en ik ben me scherp bewust van het totaal verkeerde voorbeeld dat ik geef .

Ik zie er al twee weken tegenop. Wat zeg ik -al twee jaar. De Spaanse autokeuring is een soort kermisrit. Je gaat naar een of andere loods – bij voorkeur ver en onvindbaar- en daar rijd je een ingewikkeld traject langs mannen en apparaten. Je krijgt een telefoon mee met ruisende, onverstaanbare plat-Andalusische opdrachten: ‘Rem. Gas. Lichten.’ Ergens anders word je dan gemeten en doorgelicht.
Onze Afrika-Landrover draait op liefde, verder is het één brok roest. Twee jaar geleden was het al een soort wonder dat hij door de keuring kwam. En toen heb ik dus kennelijk zo mijn best gedaan (kort rokje, kinderspeelgoed op de achterbank, en een uiterst irritant hulpeloos giecheltje waar mijn meiden – good for them– nooit tegen kunnen als ik dat doe) dat ze de auto van pure verbijstering voor twee jaar in plaats van één hebben goedgekeurd.

Ik Ben Een Stoer Wijf

Maar ja, dat was dus twee jaar geleden en de auto is er alleen maar doorleefder op geworden. Er is bovendien zo’n grote deuk in gereden (nee, niet door mij haha) dat er een nieuwe zijmotorklep of hoe heet zo’n ding uit Nederland moest komen (want hier niet te krijgen) en daar heeft de garage tot diep in de nacht nog aan zitten sleutelen. ‘Elke keer als ik er één schroef uithaal, verpulveren er drie andere,’  zei het garagemannetje somber. ‘Gaat ie nu door de keuring komen?’  vroeg ik, maar daar gaf hij niet eens antwoord op.
Dan is er ook nog de kwestie van het uitlaatgas dat te vies is en waarvoor ik van onze Spaanse vrienden instructie heb gekregen om er met een praktisch lege tank naar toe te gaan ‘en dan vlak voor je naar binnen gaat nog even heel hard gassen om het roet eruit te krijgen’. Van dat soort dingen word ik nogal zenuwachtig, dus ik stond vanmorgen op met een slachtbank-gevoel. Ik had zelfs geen repliek toen Ilco -die vrolijk met de taxi vertrok om naar New York te vliegen voor zijn prijs- en passant nog even meldde dat George Clooney ook bij de uitreiking zou zijn.
Ik ben een stoer wijf, had ik als mantra bedacht, gisteren al. Ik Ben Een Stoer Wijf.

Nu zachtjes remmen

Ik verdwaalde maar twee keer en niet eens heel ernstig. En ik dribbelde dapper tussen alle mannen door de loods en liet me (rokje, kinderspeelgoed enzovoort) door niemand intimideren. Toen ik aan de beurt was, boog ik bevallig uit het raampje en wierp bewonderende blikken op de apparatuur die de uitlaatgassen moest testen. Ik liet ze aan mijn stuur draaien (naast mij reed een boer het gat in – dat was mij nooit overkomen), en voerde afleidende gesprekken: ‘Weet je dat zo’n keuring in Nederland helemaal niet zo grondig gebeurt? Wat, sluit dat portier niet meer? Wat gek. En dat mistlicht… o ja, dat gebruik ik eigenlijk nooit. Maar wat ik dus wilde zeggen: in Nederland….’ En alleen maar één keer gilde ik hoog en tuttig, toen ze zeiden: ‘Nu zachtjes remmen‘  en ik keihard remde en de auto met een enorme klap achteruit van het remtestding vloog (bijna – maar net niet- over de voeten de mannen die stoicijns de remlichten bleven checken).
‘Hier heb je de papieren,’  zei het liefste van alle keuringsmannetjes aan het eind. ‘Goedgekeurd. Twee jaar.’
Helaas lukte het me totaal niet om de verbazing uit mijn stem te krijgen. ‘Hoef ik niet eens terug te komen? Is ALLES goed?‘
En toen kwam hij toch nog, de vette knipoog. ‘Nou ja alles… Laten we zeggen min of meer.‘
Ik doe het ervoor. Zo’n ouwe afgeragde oldtimer in Spanje door de keuring krijgen, ja dat is stoer.