Picasso met vlekken (dia de la mujer)

Dia de la mujer vandaag, vrouwendag, en dat wordt groot gevierd in Montefrio. Chaia’s groep danst de flamenco en er is paella voor het hele dorp.

‘Ik ben nou eenmaal niet alleen maar moeder,’  zei ik gisteravond streng tegen mijn jongste. Ik wil mijn dochters, zeker rond vrouwendag, zo graag laten zien wat er allemaal voor hen mogelijk is – vooral hier waar moeders eerst en vooral huisvrouw zijn.
Zelf ben ik als huisvrouw vrij mislukt. Niemand mag zien hoe mijn huis eruit ziet als ik alleen thuis ben met de meiden. De was vind ik het ergste. Zo heb ik nu vlekken op mijn jurk die er gisteren ook al zaten en  ligt er op de bank een stapel willekeurige broeken, sokken, truitjes en eenzame sokken die de hele bank zelf aan het zicht onttrekt.

Moederliefde

‘Maar ik ga je zo missen,’  snikte Dunya, die al dagen loopt te tobben over dat ik volgende week negen dagen naar Nederland ga. Onverbiddelijk word ik daarvan – zelfbescherming vermengd met feminisme.
Want  er komen wel volgende week twee nieuwe boeken van mij uit. ‘Je lijkt Picasso wel, zo productief,’  schrijft een vriendin. Ja! Dat is het voorbeeld dat ik wil zijn voor mijn dochters.
Ook al klopt er soms niks van. Wanneer ik Dunya als een klauwend aapje van me af moet trekken als ze me maar niet haar slaapkamer uit laat gaan. ‘Mag ik dan als je weggaat wel een foto van je voor onder mijn kussen?’ Dan ben ik echt niet stoer meer, het laagje is dun.
Of zoals gisterenmiddag. Ik moest zoveel doen: tourschema’s bestuderen, boarding passes uitprinten, een interview met de krant. In plaats daarvan heb ik -ik! – urenlang zitten boenen op de optreed-flamencorok van Chaia. Urenlang! Hij is wit en ze had ermee door de modder gedanst. Vandaag moest hij schoon zijn voor het grote feest, mijn handen zijn er nog ruw van.  En dan nog is die rok lang niet zo mooi wit als een echte huisvrouw  uit Montefrio het zou krijgen.