Saudade

De regen slaat tegen de ramen. Man op reis, winkels en scholen vier dagen dicht door een of andere feestdag, schotel van de televisie al tijden kapot. De meiden hangen languit op de bank met hun iphones, ruziënd over wie het laatste koekje (of de laatste rol koekjes) heeft gejat, we kijken mama appelsapjes op youtube.
En juist vandaag begint het carnaval…

Ach, nu in Venetië zijn, tussen de tot leven gefluisterde Commedia dell’Arte in de kleine straatjes tussen alle grachtjes. Daar kan je nu zomaar de meest hallucinerende ontmoetingen hebben. Zeven jaar geleden is het alweer, maar ik kan de verstilde, vervreemdende sfeer nog zo oproepen.
Maar nog liever was ik nu in Rio, stad van mijn ziel. Vijf jaar geleden, toen vierde ik carnaval daar.

Extase

We dansten het ochtendlicht tegemoet in de grote parade, met ‘onze’ sambaschool. Als ik het sambalied van dat jaar hoor, ben ik meteen weer in de ultieme extase. Dat je lijf nooit meer ophoudt met dansen en je gezicht nooit meer met lachen. Omringd door bloot en veren en glinstering, beladen met een loodzwaar kostuum maar dat voelt heel gemakkelijk. De lucht zo warm en zwoel, de zee om de hoek, overal seks in de lucht en het licht…
Dansen op het carnaval in Rio is een once in a lifetime experience denk ik. Wat rest is een boek (De heks van de samba), geweldige foto’s van Ilco – en elk jaar opnieuw rond deze tijd een verpletterend gevoel van saudade.