Love Lollipops and Roses

‘Love, lollipops and roses’ roept de Engelse gitaarleraar van Chaia ons na als we daar wegrijden over de dirt track.

Het is weer zo’n dag. Omdat het te bergachtig is voor de fiets en alles hier op kilometers afstand ligt van elkaar, is de belangrijkste eigenschap voor een moeder hier in Spanje ‘goed kunnende autorijden’.

Soep

Dus sta ik klaar bij de schoolbus met -echt waar- een kop dampende soep op een dienblaadje in de auto. Chaia heeft namelijk om drie uur Spaanse honger, het liefst zou ze nu een bord pasta wegwerken. Eerst voert de route ons langs het paard een berg verderop, waar ik meditatief over de bergen sta uit te kijken terwijl Chaia loopt te ‘longeren’ en te ‘werken’  met haar Pegasus. Dan dus naar die gitaarleraar, over een pad dat in de winter bijna onbegaanbaar is, maar nu alleen maar heel smal en steil. De gitaarles is buiten in de zon. Ik mag niet kijken van Chaia, dus ik zit op een stoeltje om het hoekje te wachten. Na gitaarles snel door naar Montefrio waar Chaia een dansje voor gym moet instuderen met drie vriendinnen. ‘Dan kan jij mooi boodschappen doen, mam.‘  Maar die had ik al gedaan, dus dat wordt wachten bij de plaatselijke kroeg. En dan, als klap op de vuurpijl, mag ik het schatje met een vriendin naar weer een andere vriendin brengen waar ze gaat logeren. ‘Je weet toch wel waar Algarinejo is, mam?’ Algarinejo ligt, ongelogen, op een uur rijden van Montefrio pal de andere kant op, en dat over een weg waar ik vaker wel dan niet verdwaal. En daarna dus weer dik een uur terug naar huis, naar de berg. Zonder kinderen achterin om de weg te wijzen…

Roses

Het is dat de zomerbries zo heerlijk door de open raampjes waait. Dat ik al rijdend een beetje kan nadenken over de liefde en het leven. Het is dat ze (op dit moment) zo zoet is, die dochter van me. En dat overal maar dan echt overal de rozen bloeien.