Reisbureau Van Manen

Totaal zinloze spullen waar je op een of andere manier nooit vanaf komt, die aan je blijven kleven. Ik geloof nooit dat wij de enigen zijn die dat hebben. Toch?

Hoewel we pas over een jaartje gaan verhuizen, begin ik nu al met argusogen naar onze spullen te kijken. Van een heel groot huis gaan we straks naar iets best wel kleins. Vind ik op zich heerlijk – bevrijd van balast! Maar ja, wat is balast?

Die ene Diva-ring

Wat me fascineert is dat de dingen jou lijken uit te zoeken in plaats van andersom. Prachtige spulletjes die alles in zich hebben om heel dierbaar te worden, verdwijnen meteen weer uit je leven. Zoals die ene Diva-ring die ik van mijn man kreeg, een jaar of tien geleden. Zo’n perfecte ring, en eentje met een belofte. Ik raakte hem diezelfde dag nog kwijt, gewoon in huis. Alles heb ik afgezocht, vuilnisbakken leeggemaakt, onvindbaar. Toen we gingen verhuizen hoopte ik steeds hem alsnog te vinden, dat hij ergens onder of tussen was gerold. Niks daarvan. Terwijl ik hier nog steeds een lelijk kettinkje heb dat ik op mijn twaalfde won op de kermis. Ik draag het nooit, heb het al heel vaak weggegooid, maar op een of andere manier duikt het altijd weer op, hoe kan dat?
Of handdoeken. Ik koop vaak nieuwe, zacht en wollig, fijn voor op het strand. Maar als ik ze zoek, vind ik altijd eerst die ene van Reisbureau van Manen. Het staat er met grote letters op, de rest van die handdoek is totaal verbleekt, maar steeds zie ik weer een kind zich ermee afdrogen. We hadden die handdoek al in Durgerdam en wie weet hoever nog daarvoor. Reisbureau van Manen? Nooit geweest, hoe komen we in vredesnaam aan dat ding? En vooral, hoe komen we er vanaf?

Ik praat tegen mijn kleren

Prachtige schalen met vissen erop geschilderd, voorzichtig meegenomen uit Portugal, breken al bij het eerste feestelijke dinertje en lelijke ouwe met ‘Blokker’ erop blijken onverwoestbaar. Nieuwe lievelingstruitjes worden opgeslokt door de wasmachine samen met wederhelften van sokken, terwijl die ene helemaal niet zo bijzondere blouse altijd maar weer vooraan hangt in de kast. ‘Vooruit dan maar, ik draag je nog één keertje,’  zeg ik (ja, ik praat tegen mijn kleren), ‘maar daarna gooi ik je weg.’ Totdat iemand die blouse ongevraagd heeft gewassen en ja hoor, daar hangt ie weer. Terwijl ik toch hevig op zoek was naar dat ene nog-ongedragen ozomooie shirtje…

Nou ja, ik ben dus heel benieuwd wat voor spullen we straks allemaal uitpakken in Herberg In de veilige haven. We hebben daar dan een bruidssuite in te richten, natuurlijk koop ik alles nieuw. Maar ik weet nu al, er komt een dag… dan zijn per ongeluk alle handdoeken in de was of kwijt en dan staat de bruid zich af te drogen met… inderdaad.