Albatros

Ze is een vogel. Zo heet ze en zo wil ze zijn, mijn moeder.

Toen ze ging scheiden, heel lang geleden alweer, pakte ze haar meisjesnaam terug. Maria de Vogel, de verpleegster die ooit de wereld in zou gaan trekken met Albert Schweitzer, om zielige kinderen te redden. Maar die toen dus trouwde en al die tijd en energie ging stoppen in slechts drie kinderen: mij, mijn broer en mijn zus.
Later vloog ze alsnog uit in Amsterdam en die naam werd symbool. Alledrie haar kinderen kregen een kunstwerk van een vogel op het moment dat we op kamers gingen. De grote familiekerstboom werd vervangen door een kleintje vol zilveren vogeltjes. Ze ondertekende haar brieven met een zwierige vleugel-v. En toen er kleinkinderen kwamen en mijn moeder nog kaarten kon sturen, zat er in elke envelop steevast een veertje verstopt.

Musje

Ik denk dat ze een albatros wil zijn, een zeemeeuw. Of misschien een zwaluw. Soms dagdroomt ze grote dingen over zichzelf, dat ze echt met Albert Schweitzer zieke kindjes is gaan redden bijvoorbeeld.
En het gekke is, ze gaat ook steeds meer op een vogel lijken. Hoe ouder, hoe vogeliger, bijna alsof ze een beetje veren krijgt en een vogelgezichtje. Haar wankelige loop kan je ook trippelen noemen, hippen.
Ik snij haar broodje voor haar, we zitten op een terrasje in de zon te lunchen. Hele kleine stukjes, die zij op haar beurt nog weer verkruimelt. Een leeg tafeltje verderop doet een frommelig stadsmusje haar precies na – of is het andersom?
De Flesseman is het beste tehuis van Amsterdam, mijn moeder is er vrij om in en uit te fladderen en misschien kennen ze haar inmiddels nog wel beter dan ik. Want wat hangt er aan de muur bij de entree? Een grote foto van Albert Schweitzer die een of andere ziek zwart kind aan het genezen is, met daarin, heel knap, de foto gefotoshopt van mijn jonge moeder met haar verpleegsterskapje. En de tekst ‘Maria’s droom’.