Que me quiten lo bailao

Ik kreeg een heel mooi gedicht op 5 december. Iets over de bloem in mijn haar die zomaar ontlook in Spanje, die dof werd na een paar jaar… maar die voor altijd zal blijven.

Is het al december genoeg om de balans op te maken? 2014 ging over afscheid nemen. Afscheid van mijn boek, afscheid van de berg (al gaan we in juni pas echt verhuizen), afscheid van een Spaanse droom.
Ik was een kasteelvrouwe op een cortijo met overal muziek, gasten, lekker eten. Mijn kinderen vrij in de natuur met hun paarden, mijn man en ik met goede Spaanse wijn op het stoepje bij de deur. Mijn amandeltaarten een beetje beroemd en ook had ik geleerd om paella maken, flan, vijgenbrood.
Zo zou ik onafgebroken en eindeloos geïnspireerd lyrische verhalen blijven schrijven, vol pura vida, amor, duende,

Overvloed

In 2015 verandert alles en dat is goed. Maar op dagen als vandaag, als de zon zo mooi schijnt over de campo en ik mijn vingers razendsnel over de toetsen voel huppelen, dan koester ik het geluk van de schrijfster die door het papier kon vallen temidden van al die Spaanse overvloed en stilte. Alles wat ik op de berg heb ontdekt, ervaren, bedacht, gedroomd, ik zal het nooit vergeten.
Que me quiten lo bailao. Ook die zin kwam voor in het gedicht. Bijna niet te vertalen, maar zoiets als: ‘Wat ik heb gedanst zullen ze me nooit afpakken.’