In het jurkjesparadijs

Dat je vol bewondering opkijkt naar je eigen dochter, je zelf naast haar een soort kind voelt. Nooit gedacht dat ik dit nog eens zou opschrijven.

Ze heet dus Bloem en dit jaar wordt ze achttien. Onze eerste, het dromertje, het zoete blonde meisje. Een kind als een cadeautje, bij wie je alle fouten van de wereld kon maken omdat ze in essentie enorm goed en stevig in haar vel zat. En zit. Op een dag keek ik naar haar en hing er een wijze vrouw op de bank te app-en, met benen als Doutzen Kroes ook nog eens. En via haar ogen zag ik mezelf in een interessant soort spiegel: een klein, rommelig, hyperbeweeglijk (in alle opzichten) moedertje.

De Jurk

De komende maanden in Spanje gaan voor een groot deel over haar. Dat ze eindexamen gaat doen op de chique privéschool. Dat ze daarna gaat werken en dan op wereldreis met haar heerlijke vriendin Karlijn. Maar eerst nog even die school dus. De graduación, de eindexamenceremonie, is in Spanje een vrij Amerikaans aandoend ritueel met ondermeer een diner met de leraren, een feest, en iets officieels met alle ouders erbij. En daarbij hoort dus De Jurk. Niet zomaar een dingetje van de Zara. Bloems beste vriendin kocht De Jurk deze zomer in New York, bijvoorbeeld. Geen sprake van dat je in Granada zou kunnen slagen.
Dus gingen Bloem en ik naar De Bijenkorf. Haar vader (die al jaren bijna alle kleren voor ze koopt) was licht beledigd, maar deze kans liet ik mij niet ontnemen. ‘Dan doe ik straks de bruidsjurk,‘  claimde Ilco snel.

Clutch

We hadden tweeënhalf uur de tijd, best spannend. Gelukkig ben ik zelf nogal van de jurkjes dus zaten we meteen bij de goede merken. En was het uitverkoop na kerst en dus een soort jurkjesparadijs. Met vijfentwintig jurken ging ze het pashokje in. Alle verkoopsters leefden mee. Het was ook indrukwekkend. Dit kind, dat altijd in spijkerbroeken loopt, heeft het gedroomde jurkjesfiguur met om te beginnen een décolleté wat voor mijzelf mijn hele leven al drie divisies hoger ligt, zelfs toen ik zo pril was als zij.
Het werd uiteindelijk een little black dress met draperieën en iets spannend op de rug. Classy en hypervrouwelijk. En omdat ik niet wilde onderdoen voor de verkoopsters met hun jargon over accessoires, kochten we er ook nog een Donna Karan-clutch bij. Zo’n tasje als ikzelf in mijn hele leven nog nooit heb gehad. Maar o wat gunde ik het haar! Ik: de meest hebberige kooplustige jurkjes- en accessoires-gek die er is. Dat doet deze dochter dus met mij: ze maakt een beter mens van me. Soms kijkt ze zomaar dwars door me heen en dan voel ik alleen maar liefde en mildheid.

Dat deed ze nu dus ook. Ik had me nog zo ingehouden. Nee, dit is Bloems dag en háár jurk. Maar ja, toen slaagde ze dus en had ik toch een stiekem stapeltje verzameld dat ik schijnheilig naast het pashokje razendsnel even aanpaste over mijn broek heen.
‘Mijn moeder is nou eenmaal niet te houden met jurkjes,’  hoorde ik mijn dochter vriendelijk zeggen tegen de verkoopster. En toen: ‘Ja, dat is echt een mamajurkje, het maakt je ook heel slank. Moet je doen.’

En om jullie reacties voor te zijn. Nee, geen foto hier. De ceremonie is pas in maart en bovendien, het is Bloems jurk en haar moment.