Slippers. Eenzame aangespoelde of juist verlaten slippers. Is er iemand die ze mist?
Een tijdje geleden schreef ik een blog over eenzame sokken, waarvan wij er thuis zo’n stuk of honderd hebben, zoveel zelfs dat mijn middelste dochter het zoeken heeft opgegeven en alleen nog maar als Pippi Langkous door het leven gaat. Die sokken verdwijnen ergens tussen schoen, wasmand, wasmachine, waslijn, kast (vergeet ook de dekbedhoezen niet).
Maar nu zijn we op het tropische Gili Meno waar niemand sokken draagt en zijn het de slippers.
Een poppenhuis met tv
Laat ik vooropstellen dat ik ze nooit draag, slippers. Ik heb een hakken-neurose, dat weten jullie nu wel. Net zoiets als met lippenstift. Dus loop ik nu het eiland rond op blote voeten: drie kilometer in de lengte, twee in de breedte. Witte stranden, turquoise zee. Onze vrienden zijn alweer op de terugreis maar wij zijn doorgegaan met reizen alsof we nooit gestopt waren. Twee boten later zitten we op Gili Meno, bij Lombok. De zee is wild en de lucht ook, af en toe ruist de regen als een warme douche, het wordt nooit koud.
Het eiland is bespikkeld met Robinson Crusoe hutjes in alle smaken: open als een poppenhuis en daarin een tv naast de rotan bank, bunkerachtig stinkend naar insecticiden, simpel Thaise stijl, romantisch op palen en met hangmat en dan is er ook nog de witte yoga-oase van glas die Ilco en mij enorm inspireert voor de bruidsserre in onze herberg straks maar waarvan ik blij ben dat we er nu niet zitten met onze zanderige, niet al te serene kinderen.
Kunstwerk
De witte maar ruige strandjes zijn bezaaid met afgebroken stukken koraal, oude kokosnoten – en slippers dus. Hoeveel mensen hebben ze blij uitgeschopt, hoeveel keer nam de zee ze mee, wie liet ze achter en trok zijn of haar degelijke westerse schoenen aan om vanaf hier de terugreis te ondernemen? Wie (zoals onze eigen Dunya) liep speurend rond en vond ze nooit meer terug? Op sommige plekken zijn al die eenzame slippers opgestapeld tot een kleurige berg, ergens anders is er zelfs een heus kunstwerk van gemaakt zoals iemand dat ook ooit eens deed met eenzame sokken. Dat was een beetje droevig maar met slippers is het wat anders. Dan is het een monument voor de zorgeloosheid!
