Hoe word je herbergierster?

Ik wilde altijd al schrijfster worden. Ik wilde moeder worden. Reizen wilde ik ook, zoveel mogelijk meemaken, misschien wilde ik een tijdje ook nog wel beroemd worden, onsterfelijk en onweerstaanbaar. Maar herbergierster???

Vandaag precies over vier maanden. Dan pakken we het vliegtuig, en deze keer is het enkele reis. Dan laden we ons hebben en houden uit bij het Madelahuisje, onze eigen herberg aan het IJ. Daar hebben we dan ineens en per direct een zomerterras te runnen en een eenkamerhotel (maar wat voor een kamer…). Daar ga ik biertjes tappen en dagschotels verzinnen, vijf taarten per dag bakken en dat ze dan voor theetijd al op zijn. Ik kan het me wel en niet voorstellen.

Reizende dolers en hobbits

Ik ben blij dat ons Mandelahuisje geen restaurant is en ook geen café. Een herberg is anders: een plek waar reizende dolers en hobbits even kunnen schuilen, waar Paul Biegel aan de toog zit en Tonke Dragt spannende plotjes smeedt. In een herberg kan je je verhaal kwijt, hoe raar dat verhaal ook is. Je kunt er weer warm worden, op krachten komen, de nachten zijn er vol geheimen en woeste, voorspellende dromen. Kom maar binnen, dan geef ik je een glas goede wijn, een groot en zacht bed -en ondertussen kijk ik, luister ik stiekem heel goed. Ik ben van plan om -na zes jaar bergverhalen- straks een heerlijke serie herbergverhalen te gaan schrijven, nu al zin in.
Dus dat ik eerst nog op mijn oude dag afschuwelijke dingen uit mijn hoofd moet leren over hygiënecodes en allergenen, dat we ons dapper een weg moeten banen door een woud van vergunningen, en dat ik -die al stresst van de supermarkt en de Ikea- toch echt naar de horeca-groothandel moet… die dingen neem ik allemaal voor lief.
En intussen zoek ik in oude sprookjesboeken naar de meest iconische herbergverhalen. Grimm? Moeder de Gans? Buiksloterbreekbekkikker…?
Zo word ik herbergierster.