Mijn reuzenhart

Mijn hart is een beetje groter geworden. Dat kan ik voelen als ik naar mijn kinderen kijk.

Nu de oudste ineens heel snel groot wordt (nog even en ze vliegt weg), herinner ik me weer hoe het was toen ik net moeder werd. Alsof je van een Citroen DS ineens overstapt in een Opel Corsa. Ik was hoofd communicatie van het leukste theater van Amsterdam, maar die baan combineerde niet met een en zeker niet met twee kinderen. Ik verhuisde vanuit hartje Amsterdam naar de weilanden – een prachtig dijkhuis, dat wel. Van al die baby- en kindernachten werd ik jarenlang moe. Ik ging veel minder uit. En nog steeds dateren de meest chique designkleren in mijn kast uit de tijd van voor de kinderen. Ineens keek ik in de spiegel en had ik overal rimpels.
Ik ben blij dat ik het allemaal niet wist van tevoren.

Kern

Maar ik wist dus ook niet hoe het is om met oneindig veel zachtheid en bewondering te kijken naar drie van die prachtige vrouwen in wording. Hoe de jongste thuiskomt van de film en te hard en te enthousiast (al wil ze het eigenlijk heel cool brengen) losbarst dat ze gekozen is in het schoolvoetbalteam. Dat de middelste je een nachtzoen geeft bovenop je hoofd – dat is lang geleden, je voelt hem landen. En de oudste die zegt: ‘Mama, ik denk dat ik eigenlijk het meest van iedereen op jou lijk. Als je mijn dagboeken zou lezen, zou je zoveel herkennen.’ Kleine dingen, dingen van niks. Maar ze raken een kern, iets waar de tranen vandaan komen. En het geluk.

(foto: Ivonne Zijp)