A woman soon

’Deze man zit niet in het gemiddelde serieuze systeem van de mensen. Hij is voor sentimentici en fanatici, zoals jij, mensen die ergens anders wonen, from outer space.’
Dat zegt mijn vriendin Mylou en daarom durf ik het op te biechten: we gingen dit weekend samen incognito naar het concert van Neil Diamond.

Ik was niet gegaan -en zeker niet nu- als het niet per ongeluk de muziek van mijn nieuwe boek was. Een heel bijzonder meisje heeft zelfs een songtekst van Neil op de eerste pagina staan – en meteen ook zo’n beetje de ergste: ‘Girl, you’ll be a woman soon. Please come take my hand.’ Dat draaiden Mylou en ik toen we voor het boek naar Portugal gingen, dat had ik zelf vaak op staan bij het schrijven. Zulk soort muziek kiest jou in plaats van andersom.
‘Ik vind dat we moeten gaan,’ zei Mylou de avond voor het concert. ‘Hij hoort bij het boek. we zijn in Portugal begonnen en we eindigen met Neil.’
En dus gingen we, ook al was ik mijn stem kwijt van vermoeidheid en zat ik middenin een verhuizing.

Bejaarden

De mensen in de zaal zijn oud, opvallend saai gekleed – en ze hebben er zin in. Veel vrouwen van mijn leeftijd en ietsje ouder zie ik, die met hun ouders zijn gekomen. Voor ons staat een dochter met een grijze moeder, beiden in het wit gekleed. Het hele concert houden ze elkaar vast in een innige verstrengeling, af en toe wiegen ze een beetje mee op het ritme of wuiven wat met hun arm door de lucht. Als ik om me heen kijk, zie ik dat de meeste mensen half in trance zijn. ‘Ik ben benieuwd hoeveel nummers jij herkent,’ zegt Mylou tegen mij. Het antwoord is: allemaal. Ik zing ze net zo makkelijk en moeiteloos mee als sinterklaasliedjes.
Hot August Night was dan ook het album van mijn jeugd. Als klein kind viel ik in slaap met Jonathan Livingston Seagull beneden op de pick up. The Jazz Singer was de eerste film waarbij ik zo hard huilde in de bioscoop dat ik pas op durfde staan toen iedereen de zaal uit was. The first cut is the deepest – en toevallig was Neil daarbij. Dus is het voor mij de muziek van de troost, nog steeds. Ik draai Neil stiekem als ik alleen thuis ben. Mijn kinderen schudden kokhalzend hun mooie hoofdjes over zoveel lelijkheid, mijn man heeft de cd’s van Neil al een paar keer onsuccesvol laten verdwijnen uit zijn fantastische muziekcollectie.

Diamant

Natuurlijk, inmiddels gaan ook bij mij alle alarmbellen rinkelen en huiver ik in de Ziggo Dome van zoveel bombast en Amerikaanse lelijkheid. Het is heel makkelijk om te giechelen om Neil en zijn platte lyriek, om het toneelbeeld waarbij hij steeds in en uit een reusachtige, flonkerende diamant stapt. Bovendien is Neil inmiddels even oud als mijn vader en heeft hij een krom ruggetje.
Maar ook zie ik een man met een gitaar die hartstochtelijk gelooft in wat hij zingt. En wij, de zaal, met hem. Allemaal. Even vergeet ik de verhuizing, de drukte, alle zware verantwoordelijkheden van de herbergierster. ‘Kijk,’ zeg ik tegen Mylou als dat verschrikkelijke Girl you’ll be a woman soon begint. Ze kijkt naar mijn arm en we moeten allebei heel hard lachen: kippenvel.