Als je drie Spaanse meisjes verhuist naar Amsterdam…

Sommigen in ons gezin hadden er wat meer zin in dan anderen.

Kleine kinderen sjouw je met gemak de hele wereld over. Ik kan het weten want we hebben het meerdere keren gedaan. Maar vanaf de middelbare school worden het ineens mensen. Dan beslissen er vijf, dan ga je bijvoorbeeld naar allemaal surfspots op reis terwijl je zelf niet eens surft. En daarom is het ook een veel grotere ingreep om pubers terug te halen naar Nederland dan toen we diezelfde pubers -maar dan in miniversie- op een dag in een Landrover propten en zeiden ‘we zien wel waar en hoe lang.’

Vla

Dus.
Is er 1 meisje alleen maar aan het bloeien met baantjes en feesten en heur haar ineens geverfd (waar haalt ze de tijd vandaan? Ik krijg het mijne in alle hectiek amper gewassen) – en als enige haar telefoon al binnen een dag vloeiend omgeschakeld naar het nieuwe land.
Is er 1 meisje stilletjes en brave as hell haar nieuwe kamer blauw aan het schilderen zodat ze zichzelf terug kan trekken en veel kan skypen met de plek waar ze eigenlijk wil zijn: Spanje.
En is er 1 meisje haar originele zelf, waardanook. Die scheurt voorbij op rare rolschoenen alsof er nooit iets anders aan haar voeten zat. Die helpt de schilders en de bouwers met beitsen en sjouwen alsof ze altijd al… Die heeft op een of andere manier oneindig toegang tot onze geldbronnen zodat er elke dag een ander pak vla in de nieuwe ijskast staat. Vla is typisch Nederlands, als ik het zelf maakte in Spanje smaakte het toch anders. Maar dat je het hier nu hebt in zoveel smaken van bananenvla tot slagroomvla en frambozenvla en zelfs, zag ik net, perenijsjesvla – dat wist ik dan weer niet.