De hertogin smijt met pannen

Ik weet nu met welke zin ik alle Nederlanders, vriend en vijand, boos kan maken.

‘Het is gelukt, we zijn een succes.’ Zelfs voor Ilco’s high five ben ik te moe.
Ik moet steeds maar denken aan hoe wij ooit met de Landrover de woestijn in trokken. We wisten weinig van auto’s, hadden geen gps, en een onbetrouwbaar kompas dat we eigenlijk ook niet helemaal snapten. En ja, we verdwaalden – even.

46 dagschotels

Net als ik heb geconstateerd dat 30 dagschotels produceren wel zo’n beetje het maximum is van wat ik en mijn kleine keuken aankunnen, verkoop ik er de volgende dag 46. 46 keer eten maken verspreid over drie uur, met behulp van mijn vijf grootste pannen en mijn dappere Dunya die sausjes staat bij te mixen als de beste kok. En daardoorheen ook nog soep verkopen en andere hapjes en steeds maar weer die taarten. Nadenken over wat er dan de dag erna moet en steeds maar weer die koelkasten afwisselend te vol en te leeg. De borden staan soms op de grond bij gebrek aan werkruimte, om de haverklap vallen er pannen en spullen naar beneden, ik ben overal gebutst – op welk kinderboek lijkt dit nu? Misschien op de hertogin die pepersoep maakt bij Alice en daarmee de hele keuken en haar kind laat ontploffen?

Wild en slank

Volgende zomer hebben we de logistiek vast veel beter onder controle, dan lach ik om deze wilde tijd. Waar het in ieder geval goed voor is is voor de slankheid: van al dat eten om me heen, ga ik zelf vanzelf bijna niks meer eten. En zeker geen taart!
Maar goed, af en toe snak ik naar een dag vrij, een nacht goed slapen, naar even niet improviseren en… gewoon niks.
Dus dan zeg ik dat zinnetje, waar iedereen me zo geschokt van aan gaat kijken.  Vloeken in Nederland is dat, iets ergers kan je hier niet zeggen. ’Ik hoop echt dat het snel hard en goed gaat regenen, ik heb er net nog een klein gebedje voor gedaan.’