Noem het liefde

‘Het lukt of het lukt niet. Net als een taart of een feest.’ Wijze woorden van Imme Dros die je door het leven heen kunnen slepen.
Taarten bakken en boeken schrijven. Belangrijker dingen zijn er niet en nu doe ik het allebei. En ja, op een bepaalde manier is het precies hetzelfde.

Zompig

Er bestaat geen recept voor een goed boek of een goede taart. Ja, natuurlijk zijn er regels en trucjes, maar hoe kan het anders dat de perfecte perentaart van je buurman met precies hetzelfde recept bij jou totaal anders wordt? Hoe valt het te verklaren het dat mijn cakes vroeger heerlijk zompig waren en dat ik daar nu echt moeite voor moet doen? En waarom -nu we het toch over cakes hebben- komen sommige cakes perfect gerezen uit de oven en blijven andere hoekig en compact terwijl je precies dezelfde ingrediënten, vorm en oven hebt gebruikt?
Dat is dus de magie, de intuïtie, de gelukkige hand van de taartenbakker (of schrijver).

Een keuken vol zon

Ongetwijfeld had ik er veel aan gehad als ik de banketbakkersopleiding had gevolgd voordat ik in het wilde weg begon aan een herberg met elke dag taart (zeker vier per dag gaan erdoorheen). Net zoals ik me wel eens afvraag waarom ik in godsnaam Spaans heb gestudeerd als ik ook Nederlands, journalistiek of een specifieke schrijfopleiding had kunnen doen.
Maar dan vergeet je het belangrijkste ingrediënt, noem het liefde. Als ik taarten bak, zoals nu elke ochtend gebeurt, kan ik niks anders doen. Dan heeft dat degene in de kom al mijn zorg. Ik proef, ik ruik (twee kamers verder ruik ik nog dat de taart in de oven iets lager moet qua temperatuur), alles met opperste concentratie en aandacht. Niet op een afgepaste manier, hoe zintuiglijker hoe beter, zelfs het weer speelt mee: een keuken vol zon of dreigende wolken voor het raam. Niet nadenken terwijl je taarten bakt is het beste. Ik zing zelfs tegen mijn taarten, kan er echt in mijn eentje zo van staan te genieten van wat daar groeit onder mijn handen. Niet anders dan wanneer ik een boek schrijf (en wat kan ik daar zolangzamerhand enorm naar verlangen: weer gaan schrijven…).
En dan nog, hoezeer je ook je best doet, dan kan het altijd allemaal zomaar ineens ook gewoon mislukken.