Shit

En toen ontplofte alles.

Het is dus een succes, die herberg van ons. ‘Je krijgt nog wel routine,’  zeggen de mensen die het weten kunnen. Volgende zomer lacht je om al die beginnersstress.’  Ik lach nu al. En soms helemaal niet. Zondag was zo’n dag…

Schijtenkaas

Overal maar dan ook overal stonden, zaten of lagen mensen. We dachten dat we genoeg personeel hadden, maar dat bleek een vergissing. In de keuken beulde ik Dunya af als koskhulpje, de lijst met bestellingen groeide en groeide en groeide, ik kreeg het niet uitgeserveerd. Zo heb ik een tosti-ijzertje voor twee tosti’s en als er dus acht mensen achter elkaar tosti bestellen, duurt dat een eeuw. Er liepen zelfs mensen weg, mijn arme Chaia die eigenlijk andere dingen moest doen maar lief en snel insprong, kreeg een snauw  van een paar van die vertrekkers (deze mensen mogen nooit meer terug komen!)
En toe  ontplofte het echt. De terraswc’s begonnen over te stromen en daarna ook de wc’s in ons huis (die de mensen toen maar gingen gebruiken). ‘Nee,’  zei ik tegen een bibberend oud dametje, ‘u mag niet naar de wc.’ De stank was inmiddels niet te harden en overal waar het kon overstromen, daar overstroomde het ook. In alle consternatie bracht ik iemand een portie schapenkaas, wilde geitenkaas zeggen en had het vervolgens over ‘schijtenkaas’.
Uiteindelijk zat het probleem veel verder in het riool en kwamen er in het holst van de nacht mannen met een flikkerende wagen en enge apparaten om alles op te lossen (ondertussen werd de chef riolering ter plekke stamgast).
‘Mama,’ zei Dunya. Ineens stond ze voor me met een krijtwit gezicht. ‘Mag ik alsjeblieft naar bed?’

Schoolcampus

Dus gisteren was Dunya verplicht vrij en moest ze verplicht uitslapen. En heb ik extra mensen ingeschakeld zodat zij en ik samen schoolspullen voor haar nieuwe school konden gaan kopen. Twee uurtjes, en we werden maar één keer gebeld. Het lukte me echt om even gewoon een moeder op de schoolcampus te zijn. Maar op de terugweg begon ik steeds harder te fietsen. ‘Ik ben wel heel benieuwd hoe het gegaan is,’  zei ik.
Dunya knikte, ook zij fietste hard. ‘Ik ook mama, ik ook.’