Het Mary Poppinsgevoel

‘Misschien moeten we nóg een bord pal voor ons huis neerzetten?’ stel ik voor. ‘En daar staat dan op: en nu allemaal weg uit onze tuin!’

Er staat bij het begin van het pad een vriendelijk bord dat het zomerterras dicht is. Daar trekt niemand zich iets van aan. Zeker met dit mooie weer zie je de hele tijd brutaal mensen naar de bar lopen of gewoon gaan zitten in een van de stoeltjes. Zo onrustig, niet privé en bovendien onmogelijk om bijvoorbeeld even door te werken.
‘Ga naar buiten en zeg gewoon dat het dicht is mam! Dat doe ik ook steeds,’  zegt mijn dochter meedogenloos

En dan stap je in een prentenboek

Maar zo simpel is het niet.
Neem de lieve collega’s van een ander terras die even komen kijken en kletsen. Het stelletje dat stiekem overweegt om bij ons te trouwen. De mensen die speciaal komen om Ilco’s boek te kopen. De jonge moeder die voor het eerst – tegelijkertijd verhit, onhandig en sereen -aan het wandelen is met haar piepkleine babytje en het Mandelahuisje als einddoel heeft uitgekozen. Geef je die allemaal niet even een kopje koffie of een wijntje? De bar is toch nog helemaal gevuld.
Het punt is alleen, als die mensen er dan zitten komen er meteen (alsof ze er een speciale sensor voor hebben) nog meer mensen aan. En hoe leg je uit dat zij wel en zij niet…?
Dus ik probeer echt het advies van mijn dochter op te volgen.
Maar ja, dan komt er een oma uit Monnikendam, kleinzoon in de buggy. Als ik met lichaamstaal NEE streng op haar af loop, zelfs uitleg waarom we dicht zijn, vertelt ze dat mijn stukjes in het Parool haar naar deze plek gelokt hebben. ‘Ik zei tegen mijn kleinzon; we gaan met de bus en de trein en de boot. En dan komen we ergens… dan is het net alsof je een prentenboek binnen stapt. En daar krijg je limonade.’ Ik word onmiddellijk bevangen door het Mary Poppinsgevoel. Dat je met je gouvernante een levend schilderij instapt en daar thee met heel erg lekkere jamcakejes krijgt, zomaar op een doordeweekse middag.
Even later sta ik snel een paar taarten te bakken voor een vol terras. ‘Wéér al die afwas,’  zucht ik.
Mijn dochter schudt haar wijze hoofd. ‘Zo geen medelijden met jou.’