Zo gelukkig op de Rozengracht

Omdat je er de allerlekkerste patat kan kopen. Om het getingel van de klokken van de Westertoren en dat Anne Frank dat ook al hoorde. Om die ene lampenwinkel en de herinneringen die plakken aan de Mazzo. Maar vooral om Rietje.

Mijn oudste dochter weet het nog steeds. Een keer in de week ontvluchtten we het juk van een huishouden met kleine kinderen en gingen we samen naar de Rozengracht. En daar, in de Kinderboekwinkel, opende Rietje niet één maar talloze vensters voor ons. Bloem adviseerde ze met eindeloos geduld over de boeken die ze vond dat bij haar pasten. Ondertussen droomde ik weg in een wereld die toen nog net niet de mijne was, maar o wat wilde ik dat graag.

Veertig jaar

Rietje kocht mijn eerste boek in en zette het zelfs een tijdje rechtop op de plank. Ongevraagd vertelde ze me ook wat er niet helemaal goed aan was. Maar het was ook Rietje die me jaren later aanraadde eens met Leopold te gaan praten, wat later mijn uitgever werd. Rietje die mij met open armen ontving voor tenminste twee boekpresentaties: eentje met levende schorpioenen en eentje met flamenco dansende dochter. Rietje die mij regelmatig streng toesprak over wat er nu weer niet werkte in mijn boeken. Maar ook: die mijn boek ineens vleugels kon geven door het vol passie aan te bevelen op de radio of in de winkel.
Al die jaren dat ik over de wereld zwierf, ben ik blijven langskomen. Als het even kon maakte ik als ik op bezoek in Nederland was de detour langs de Rozengracht. Dan kreeg ik thee van Guillaume en van Rietje de laatste kinderboekenroddels. Even thuis. Als ik Pluks kraanwagen voor de deur zag staan, werd ik blij: yes, ze zijn open! Nooit ging ik weg met lege handen, altijd weer te veel boeken gekocht.
En al die tijd was het dus ook Guillaume. Behind every great woman… Zonder Guillaume had de Kinderboekwinkel op de Rozengracht nooit zo fantastisch kunnen draaien, nu al veertig jaar. Veertig jaar! Dat feestje vierden ze van de week en tegelijkertijd de overdracht aan een nieuwe eigenaar.
Rietje blijft er nog wel werken, gelukkig, maar toch voelt het een beetje als je ouderlijk huis dat ineens ophoudt te bestaan. Geen plek meer om langs te gaan met je vuile was – en hoog tijd dat je dat zelf maar eens gaat doen.
Lieve Rietje, lieve Guillaume, dank jullie wel!