Chique hotdogs en bloedwijn

Ah, Amsterdam! Het ene moment liep ik nog over de rode loper die zwart was en deed alsof ik beeldschoon en beroemd was op het allerhipste feestje van die dag. Het volgende moment danste ik als een halve wicca om een vuurtje op een stadstrandje, aangegaapt door een paar nachtelijke wandelaars en de kapitein van het kleine pontje.

Queen Linda

Nee de camera’s ronkten niet voor mij, op de lancering van LINDA TV. Wel voor heel veel mensen die ik allemaal blij wilde groeten – maar ik kende ze natuurlijk alleen van tv.
De themakleur was zwart. Maar de meisjes die rondliepen met de cocktails hadden witte pruiken en de mooie jongens aan wie je om ‘een compliment’ kon vragen, waren gehuld in  witte speelpakjes.
Eindelijk zag ik queen Linda een keer in het echt. ‘Ik ben het, een van je sterschrijvers’ wilde ik eigenlijk tegen haar gaan zeggen – zo had haar rechterhand me, lichtelijk overdreven, net aan iemand voorgesteld (maar die had dan ook iets goed te maken met me). Maar ik durfde niet. Linda is zo van iedereen dat ze niet van jou is.
Chiel draaide, zo hard dat niemand meer iemand kon verstaan. Sowieso waren het van die gruwelijke sociale onhandigheden, dat iemand aan je vroeg: ‘En hoe is het nu met je boek?’ En dat je dan begon met: ‘Nou, er komt dus in januari…’ En dat die iemand dan heel hard gilde ‘Heeeeeej’ en dwars door je gesprek heen naar de volgende goede vriend rende om te vragen ‘Hoe gaat het nou met…’ Waardoor je dan zo ongemakkelijk bleef staan in de massa, niet wetend of je moest wachten, meedoen met het nieuwe gesprek of doorlopen.
Van de weeromstuit werd ik heel innig met een galeriehoudster die ook net te weinig mensen kende. En met een dame van de NOS en later nog met een actrice die ik twintig jaar niet meer had gezien. Dat waren misschien de enige vouwen zonder Botox, maar zelfs dat wist ik niet zeker. Ikzelf had in ieder geval de wedstrijd van de meeste rimpels gewonnen. Dat was natuurlijk het grootste thema, dat je de hele tijd hyperbewust was van jezelf.
Er was patat, hele lekkere. En hotdogs en pizza, maar dan allemaal toch chic. Bij gebrek aan sigaretje in mijn hand, at ik het allemaal op.

De hogepriesteres

De dag erna was het volle maan en was ik uitgenodigd voor een of ander ritueel in de buitenlucht. Dus vond ik mezelf terug bibberig langs de kade bij een van de ponten, met een groepje vrouwen die zeker géén Botox gebruikten net zomin als haarverf of fancy diëten. Er was een vuur en kaarsen. We tekenden rondjes met lepels op de grond en verzoenden ons met al het mooie en lelijke in onszelf en in de wereld. Daarna dronken we bloedwijn en dansten een rondje. Dat klinkt misschien een beetje lullig als ik het zo opschrijf, maar het voelde toch vele malen echter dan al dat hippe gedoe van de dag ervoor. Al was het maar omdat iedereen luisterde als je iets zei. En de hogepriesteres van dienst was echt fijn.
Hoewel ik daar minstens zo hyperbewust stond te zijn als de dag ervoor en elke keer als dat stomme pontje weer aan kwam varen, ik toch dacht: stil nou dames, handjes omlaag. En gil nou toch niet zo hekserig tegen die maan de hele tijd…