Sammy

Kennen jullie Sammy nog, Sammy de herbergkat? Die zoveel vrienden maakte deze zomer en niet weg te denken was van het terras? Die mooie Spaanse zandkleurige knuffelkat die soms heel hard achter reigers aan rende en dan weer heel fotogeniek voor het raam van ons huisje naar buiten zat te staren…
Sammy dus. Sammy is ziek.

Soms is het leven gewoon stom. Dan kan ik het zelfs niet mooier kleuren met mijn woorden, alles blijft maar zinloos en lelijk. Want komop, een poes van nog maar drie met leukemie. Heel plotseling. Dat de dierenarts zegt: ‘Nu maar meteen laten inslapen?’
We hebben hem dit weekend nog bij ons gehad. Ziek en kwijlend, een hoopje botten. We hebben hem nog heel veel geaaid, tegen hem gepraat. Ikzelf heb hem verteld wat ik allemaal zo leuk vond aan hem.
Dat hij altijd tegen je praatte, net een mens.
Dat hij heerlijk rustig was maar soms ineens als een idioot heen en weer door de kamer racete, van alles omgooiend.
Dat hij zo mooi paste bij ieder interieur.
Dat hij zo’n lekkere schootkat was.
Dat hij zo gek was op mensen, overal ging waar wij gingen.
Dat hij zo makkelijk was meeverhuisd vanuit Spanje.
Dat hij Spanje nog een beetje bij ons bracht.
Dat hij wel eens een rat heeft weggejaagd vlak bij ons voor de deur.
Dat iedereen hem altijd wilde meenemen.
Dat hij de wespen voor me ving (ik ben allergisch voor wespen).
Dat hij en ik samen uren door het raam naar het IJ konden staren.
Dat hij zo schoon en zindelijk was.
Zo knus.
Zo lief.
Zo zacht.
Zo heerlijk cliché kat.
Dat hij mijn kinderen zo blij maakte verdomme.