‘Ik was laatst helemaal in de stemming, ik heb oma’s hele begrafenisspeech bedacht.’
Is oma dood? Welnee.
Luguber
Mijn oudste dochter en ik delen een lugubere hobby: begrafenisspeeches bedenken. Dat klinkt heel naar, maar voor ons is het dat helemaal niet. Het is ook niet iets waar je speciaal voor gaat zitten, het is eerder een way of thinking.
Dit is de theorie, denk ik. Hoe meer je van iemand houdt, hoe banger je bent dat ie dood gaat. En hoe meer je dus vast probeert te houden, probeert te benoemen waarom iemand zo bijzonder is. Dat kan je zo ver doorvoeren als je wilt, zelfs tot een begrafenisspeech. Hoeveel ik er al niet voor Ilco gemaakt heb in mijn leven… Daarna hou je nóg meer van die persoon (wat vaak weer snel wegebt in het dagelijkse verkeer als hij of zij gewoon banaal en irritant bezig is).
Seasons in the sun
Maar het moet vast heel raar overkomen voor de argeloze toehoorder. Vandaag zitten Bloem en ik samen in een restaurant (ik heb een weddenschap verloren maar het is bepaald geen straf om dit heerlijke kind mee uit eten te nemen) en het is ons belangrijkste gespreksonderwerp. Bloem vindt dat zij ‘als oudste kleindochter’ bij alle opa’s en oma’s eigenlijk wel moet speechen. Ze geeft alvast een paar leuke anekdotes. Ik vul aan, we bedenken de medesprekers, de volgorde, de muziek. We hebben net nog de decency om stil te vallen als de ober zich meldt, maar verder zijn we alle schaamte voorbij.
‘En bij jou, mama, ga ik echt helemaal los,’ zegt Bloem. ‘Ik kom al op met Seasons in the sun en achter me heb ik groot de tekst van Het kleine huis geprojecteerd: Remember me with smiles and laughter.’ Dat is natuurlijk verschrikkelijk en campy en banaal, maar op een bepaalde manier klopt het en ik weet eigenlijk zeker dat ze het gewoon gaat doen, ooit (over vijftig jaar…). En dan met fijne teksten erbij, want Bloem heeft veel mensenkennis en gevoel voor detail.
‘Waar ik dan ook ben, ik ga proberen om erbij te zijn,’ zeg ik enthousiast.
Waarop Bloem zonder blikken of blozen antwoordt: ‘Ik laat het je vlak vantevoren nog wel even lezen.’
