Senses working overtime

Als je om een uur of zeven ’s ochtends met de schuine pont van Noord naar het Centrum vaart, kan je meestal wel mij voor het keukenraam zien staan (ze zeggen dat je zelfs de bloem in mijn haar ziet). En ik staar terug.

Het is ongelooflijk hoe snel de aarde draait hier in Nederland. In Spanje zag ik óók altijd de zon opkomen, maar dat was een vast gegeven: altijd van achter dezelfde berg. Hier wonen we nog maar een paar maanden maar de zon verandert steeds van plek. Eerst zag ik hem pal boven de halte van de pont verschijnen, alsof het licht het eerst aanging waar alle mensen naar hun werk moesten. Toen was de zon ineens doorgerold naar Wilhelmina’s Dok en inmiddels komt hij bijna op bij het Java Eiland. Zo duizelingwekkend snel draait de wereld in Amsterdam!

Altijd anders grijs

Ik kan de hele dag blijven kijken. Het licht boven het IJ is altijd anders grijs, soms wazig en soms scherp en heel soms rood. En als ik naar buiten ga, dan zijn het de geuren. Zo ruikt de herfst in de stad! Als je ergens bent waar de zon altijd schijnt en de blaadjes niet van de bomen vallen, mis je precies die geur, verbonden aan duizend herinneringen van kinderlaarsjes in de plassen, schoppen door de bladeren, koude neuzen, weggewaaide lampions.
De harde wind door je haar is ook zoiets. Westenwind, zuidenwind, ook dat verandert steeds. Het blaast je van je fiets, je wordt er wakker van.
En dan heb ik het nog niet eens over alle geluiden: meeuwen, boten, piepende treinen in de wissels, de constante brom van de stad.
Als je na een jaar of tien reizen terugkomt in Amsterdam is er niks veranderd. Dezelfde acteurs in de theaters, dezelfde stamkroegen, dezelfde kraampjes op de Albert Cuijp. En de mensen zijn ook niet veranderd, niet echt. Dat was dus waarom we ooit weg wilden: er was geen straat meer waar we niet doorheen hadden gefietst, zoveel steeds terugkerende plekken en situaties.

Maar nu we toch terug zijn gekomen, is alles nieuw.