Astrid 4ever

Wat neem ik mee uit Zweden: Astrid Lindgren, overal en altijd.

Ik had dus het hele gezin meegesleept naar Junibacken in Stockholm. ‘Leuker dan de leukste sprookjesattractie van de Efteling.’

Junibacken

Dertien jaar geleden had ik net mijn allereerste kinderboek geschreven. Dat had ik gedaan met De gebroeders Leeuwenhart naast me – het mooiste boek ooit. Ik gebruikte het als technisch voorbeeld: hoeveel personages, hoeveel intriges, hoe zat de opbouw in elkaar.
Terwijl ik mijn boek schreef, ging Astrid Lindgren dood. Dat voelde alsof mijn moeder doodging, in ieder geval mijn schrijfmoeder. En ik was nog maar net begonnen!
Als troost legden mijn zus en ik al ons spaargeld bij elkaar en reisden af naar Zweden om alles van Astrid in het echt te zien: de huisjes van Bolderburen, het timmerschuurtje van Emiel, villa kakelbont, het pleintje in Stockholm waar Mio de gouden appel kreeg die hem naar zijn vader bracht.
En Junibacken dus, het aan Astrid opgedragen museum met daarin die attractie, een treintje.
Met tranen in onze ogen kwamen mijn zus en ik eruit en ik beloofde mezelf plechtig: ooit neem ik mijn eigen dochters mee hiernaartoe.

Knullig

Ze zijn bijna volwassen inmiddels maar daar staan we. Het is nog geen vakantie in Stockholm, dus bij Junibacken zijn alleen maar peuters. We banen ons een weg door de trolleys en hippe babyvaders, en proppen ons met onze grote billen in het kleine treintje.
Natuurlijk is het niet zo geavanceerd als de Efteling. Het duurt kort en is is bijna knullig te noemen. De magie is die van een best wel oud poppenhuis.
Maar jarenlang Astrid voorlezen heeft zijn vruchten afgeworpen en de meiden komen er dan wel niet snikkend maar toch met een vertederde glimlach uit. En ik? Ik wil ze allemaal meteen weer voorlezen en ik wil het nu: hoe Lotta op haar sleetje de kerstboom voor haar gezin versierde (de Kabaalstraat is overal in Zweden), hoe Pippi een tafel vol peperkoeken bakte, hoe Emiel op kerstavond al het kersteten dat zijn moeder dagenlang had gebakken en gebraden aan alle ouwe mensen uitdeelde.
En ik ga het doen ook. Uit Emiel voorlezen bij de kerstbrunch morgen, terug in ons eigen huis, lekker met mijn ouwe moedertje erbij. Voor haar is op dit moment elk verhaal steeds weer nieuw, hoera!

O ja, en ik MOEST iets meenemen van Junibacken, het werden deze drie kaarten. Wie raadt uit welke drie boeken van Astrid ze komen, krijgt van mij een stuk Zweeds kerstbrood!