Op de pont is iedereen even zeeman

Laatst was mijn dochter te laat thuis, doorweekt en stralend. ‘Ik stond op de pont,’  verklaarde ze. ‘En het beviel me zo goed, ik ben een paar keer heen en weer blijven varen.’
That’s my girl!

Noorderlingen hebben het nooit over het pontje, die zeggen pont. Het is het verlengstuk van onze fiets richting CS, eigenlijk een soort bewegende brug over het water. Maar het is meer.

24/7

Ochtend op het IJ. Mensen staan bijna altijd buiten op de pont, zelfs al stormt of regent het. Kop in de wind, rondom het klotsende water. Grote vrachtschepen varen rakelings langszij, vooral het industrieel verkeer is fijn. Op de pont is iedereen even zeeman.
Aan het einde van de dag is de pont de laatste stap voor je thuis bent. Daar kun je schuilen temidden van je buren, het is fijn dat er op dat drijvende eilandje licht brandt als het overal al donker is. Achterop ruikt het naar sigaretten en uitlaatgassen van de scooters. Binnen staat de helft van de mensen iets te doen op hun telefoon, de andere helft glimlacht naar elkaar of moppert een beetje. Veel mensen hebben zin in een praatje op de pont. Maar nooit te lang – en dat is precies de charme: dat korte maar zeker niet oppervlakkige contact met anderen die letterlijk even in hetzelfde schuitje zitten.
De pont draait 24 uur per dag, dat is geruststellend. Soms is ie krankzinnig druk, dan heb je het gevoel dat je middenin alle levensstromen staat. Kijk ons gezwind en met goed gevulde levens voortvloeien over het water! Af en toe zijn er zelfs verkeersregelaars bij, soms weet je zeker dat het niet past: al die fietsers en brommers en ook nog die onhandige cantaatjes – en dan past het toch. Altijd.
Maar het is minstens zo indrukwekkend om op een leeg moment van de dag met slechts een handjevol dolers op de pont te staan. Iedereen heeft zich verschanst maar wij…

Aangestaard

En dan is er nog de pont bezien vanuit het Mandelahuisje. Als ik ’s ochtends opsta, is dat het eerste beeld. Ik kleed me aan met zicht op de kleine pont, zie hem vervangen worden voor de grotere, ik maak ontbijt voor de meiden aangestaard door de vroege pontgangers (en ik staar terug), ik zie de zon opkomen boven hun hoofd. Vanuit de badkamer, de keuken, de tuin… Ik schrijf dit stukje aan mijn fijne houten tafel en al die tijd vaart ie langs. Als een trouwe minnaar die nooit je huis voorbij gaat zonder even snel te knipogen. Of je nou terugkijkt of niet.