Bakken op hakken

‘Trek maandag uw bedrijfskleding aan en ook indien mogelijk uw veiligheidsschoenen.’
Ja, die mail is echt aan mij gericht.

Meer tijd maken om te schrijven en minder suiker eten. Twee duidelijke, belangrijke voornemen voor 2016 – die ik meteen in de eerste week al overboord gooi.

Meewarig

Ik heb al best veel cursussen gevolgd in mijn leven. De raarste was misschien wel de cursus vormgeving. Ik wilde heel graag aangenomen worden op de communicatie-afdeling van het Filmfestival en dit papiertje was mijn gouden entreebewijs.
Ik herinner me nog steeds hoe ik een hele nacht lang wanhopig een folder heb zitten vormgeven, steeds versprong de kantlijn of liepen de teksten ineens heel raar door elkaar heen. Wat ik ook deed, het werd alleen maar erger.
En dat de volgende ochtend mijn chef zuchtend zei: ‘Zullen we dit dan maar even uitbesteden en echt professioneel aanpakken?’ Met zo’n meewarige blik.
Nog een heerlijke tijd gehad bij het Filmfestival verder, maar mijn carrière als vormgever kwam met een klap tot stilstand.

Cursussen

Door mijn cursussen ben ik nu horecavrouw, vinoloog, tarotlezeres en nog wat interessante dingen waar je indruk mee kunt maken op feestjes. En straks ook professioneel taartenbakker.
Want het liep dus een beetje uit de hand deze zomer, met het bakken van taarten voor het zomerterras. ‘de taarten van Anna’ werd een soort begrip in Amsterdam Noord. Leuk maar zo bijzonder zijn ze nou ook weer niet, ik strooi op gevoel met bloem, boter, suiker, zonder recept, zonder weegschaal zelfs. Daarom zijn mijn cakes soms luchtig en soms klef, smaakt nooit iets hetzelfde en is het ene taartje toch echt beter gelukt dan het andere.
Ik wil meer basistechnieken leren, wat meer variatie ook. Biscuitdeeg kunnen maken, echt goede macarons. Daar kan je gezellige hobbycursussen voor volgen met ‘aan het eind gaan we al het lekkers samen opsmullen.’ Maar ik heb dus gekozen voor een vrij serieuze patisseriecursus die mijn hele volgende week vult. In een koekjesfabriek, met mannen met bakkerskleren aan. Die vast heel erg om me gaan lachen – of meewarig zuchten.
Daarna sta ik hopelijk toch wat steviger in mijn schoenen. Ook al zijn het hakken.

(zo zijn ze ze nu nog….)