Heel het Mandelahuisje bakt

Als jullie dit lezen, ben ik waarschijnlijk al uren in de bakkerij.

Gisteren begon de patisserie-opleiding. Het was nog pikdonker buiten terwijl wij bakkers al achter onze werktafels stonden.

Kinderpartijtje

Mijn meelevende familieleden hadden me nog diverse instructies meegegeven. ‘Vertel niemand dat je nu al maanden werkt met een mixer waarvan 1 armpje ontbreekt.’ ‘Raap niks op de van de grond en dat je dat dan gewoon weer gebruikt.’ ‘Trek iets neutraals aan dat niet fladdert.’
Maar door de mand viel ik toch wel in het bakkershuis in Zaandam. Mannen en vrouwen in echte bakkerskleren liepen voortdurend voorbij met platen vol fantastische broden, broodjes en croissants. Zenuwachtige patissiers in spe die de negenweekse cursus deden en morgen examen hadden, haalden intussen de meest geweldige baksels uit de oven. En passant werden er nog even quiches gebakken voor onze lunch. En wij deden… koekjes.
Een hele dag koekjes bakken? Het voelde toch een beetje als een schaamteloos kinderpartijtje.
Maar na acht uur koekjes koekjes en nog eens koekjes heb ik veel meer respect voor de echte koekenbakker. Vooral de sprits was een downer, ik moet eerlijk opbiechten dat ik op een gegeven moment de spuitzak erbij neer smeet. Al dat gepriegel, al dat geklieder. ‘Je geeft toch niet op? Voor spuiten heb je gewoon veel kracht nodig,’  zei de leraar monter. En spoot er een paar voor me.

Wrijfdeeg

Roerdeeg, kruimeldeeg, wrijfdeeg. Nougatine, boterbies of het kerstkransje. Noem me een echt Nederlands koekje en ik kan het nu maken. Ik kwam thuis met schalen vol –  iedereen dacht dat ik ze gekocht had (de foto hierboven: allemaal door mij gebakken!)
Dat was cool, maar toch ben ik blij dat we vandaag verdergaan met het grotere werk. Taarten zijn groter en duren langer. Taarten zijn mijn vrienden.