All you need is love

En toen… was ik helemaal alleen.

Man en dochters zijn op een langgeleden geplande vakantie naar Spanje. Ik heb me er al weken op verheugd en geduimd dat er geen overnachtingen geboekt zouden worden in de suite. Helemaal na de vorige week en de crematie van opa ben ik toe aan leegte. Even voor niemand zorgen, alleen me myself and I. Schrijven!

Retraite

Zaterdagavond had ik eerst een vage afspraak maar die ging niet door. Prima, nog meer alleen! Ik ging naar de kapper, kocht eten wat alleen ik lekker vond, ik liet al mijn troep staan en er kwam van niemand anders troep bij. Ik zong mijn eigen stomme liedjes en niemand denderde erdoorheen met spotify. Niemand zei: ‘Ik heb honger, wat kan ik eten?’ ‘Wanneer doe je weer een was, ik heb mijn zwarte broek vanavond nodig.’ Of ‘Kan je me nu overhoren met sterrenkunde?’
De enige die me volgde – op het neurotische af- was de zwarte kat Menno, die scheen te denken: ‘Eerst ging mijn baasje Bloem op wereldreis, nu zijn ineens die andere drie met koffers op pad. Jij ontglipt me niet!’
Dus belandde ik met computer, telefoon en poes op de bank, terwijl het buiten snel donker werd. Ik pakte mijn -precies op tijd- gerepareerde computer en zette mijn verhaal voor. Sommige mensen betalen veel geld voor een schrijfretraite.

Bloem

En ineens begreep ik er niks meer van. Waarom zat ik daar, waar waren alle mensen, wat moest ik doen? Trapped in ghost town voelde ik me, een doolhof van stilte in hartje Amsterdam.
Ik zette snel de tv aan (ik kijk nooit tv) en zag Robert ten Brink (die in mijn hoofd nog rimpelloos en vlot was) All you need is love presenteren. Er was een moeder wier dochter in Australie woonde en na twee jaar ging ze haar eindelijk bezoeken. ‘Er is geen grotere liefde op de wereld dan die tussen moeder en dochter’ had ze geschreven aan de redactie van het programma.
Ja! dacht ik. Bloem! dacht ik. En ik lepelde heel cliché een halve pot chocoladeijs leeg die ik ergens achterin de vriezer had gevonden, terwijl de moeder en de dochter filmisch op elkaar afrenden met de armen gespreid. Ergens in de kamer stond een vergeten rouwstuk alweer lelijk en stinkend te worden, overal lagen nog foto’s van opa die in de fotoloop van de crematie hadden gedraaid. En de poes Menno ging dwars op mijn net gerepareerde toetsenbord liggen – en drukte met zijn poezenklauwtjes het scherm eerst op donker en toen op zwart.