En de reus viel om

Hij was 94 jaar en al generaties lang worden de mannen in zijn familie 94 jaar. Hij had nog mooi een aantal mijlpalen meegepikt, van kinderen en kleinkinderen. Hij vond het wel goed zo.

Sommige mensen gaan niet dood, dat gebeurt gewoon niet. Dat zijn de iconen onder ons. In het geval van Hadde: de opa die stond als een oude boom met honderd jaarringen, geworteld en verankerd in de grond. Zo iemand die elke storm moeiteloos lijkt te doorstaan. Een aneurysma ver in je tachtigste en bijna geen dokter die wil opereren? Hadde overleeft en revalideert als was het een fikse longontsteking. Kinderen die ver van het pad afdwalen, letterlijk en figuurlijk? Die wonderlijke keuzes maken, en ook weer terugkomen? Hadde staat ze aan het einde rustig op te wachten. Misschien zucht hij  soms een beetje en zeker denkt hij er het zijne van. Maar nooit wendt hij zich af, nooit verheft hij zijn stem. Staat daar gewoon maar toonbeeld van kracht en standvastigheid te zijn. Het is goed jongen, het is goed.
Misschien is het omdat hij uit een boerenfamilie komt. Ik zag hem graag spitten in de tuin van het familiehuis in Vierpolders. Bomen snoeien, grote vuren stoken, zo in zijn element. Een natuurman!
Op andere momenten zag je ineens de jongen in de oude man. Als hij een beetje onhandig flirtte met de schoondochters, onverwacht een best wel stout grapje maakte. Of als hij zijn kleinkinderen knuffelde, hoe intens hij naar ze keek, vol grenzeloze verwondering en zachtheid. Niet dat hij altijd begreep wat er gebeurde, hij was al lang geleden opgehouden met de nuances van het heden te begrijpen. Maar de liefde van Hadde  voor die meisjes en die ene jongen was onvoorwaardelijk. Het is goed, jongens, het is goed.

De mooiste dood

Maar doodgaan deed hij niet. Hij niet. En daarom geloofden we het gewoon niet toen dit weekend ineens heel vroeg de telefoon ging. Zijn zoons – op zich ook geen kleine jongens – troffen elkaar in radeloosheid. Zijn vrouw, die zeker wist dat hij elk moment gewoon weer wakker zou worden, bleef maar zeggen ‘het kan niet waar zijn, het kan gewoon niet waar zijn.’  Meer dan zestig jaar lang hadden die twee elkaar elke avond een nachtkus gegeven, elke ochtend een ochtendkus. Geen dag uitgezonderd. Zijn jongste kleindochter die mee was naar het droeve huis, wilde niet kijken, niet kijken, keek uiteindelijk toch. En werd in een seconde een jaar ouder, ik zag het gebeuren.
Het was de mooiste dood, het was een mooi leven. En natuurlijk rapen we ons allemaal weer bij elkaar, die immense kracht stroomt in ons allemaal, dat kan niet anders. Dag lieve schoonvader, baken van mijn man, geweldige opa van mijn drie dochters die allemaal het blauw van jouw ogen met zich meedragen. Dag lieve Hadde, ga maar. Het is goed, jongen, het is goed.