Ht ontbrkn van d lttr ‘ ‘

Tien dagen na de garantietermijn crasht mijn Mac. Hij typt d “e” niet meer. Pas nu weet ik hoe intens je die kunt missen.

Om te beginnen is de 11e letter van mijn wachtwoord een e. Dus ik kom niet op mijn bureaublad. Waar – nee, niet slim – al mijn work in progress zich bevindt. Nee, geen back up.
Maar al kon ik er wel bij…

Geniuses

Hoe kan ik nou verhalen schrijven zonder woorden als nzaamhid, sks, vrdrit, lifd… Of andere basale woorden als tn, dochtr, bok, vrhaal. Alle lidwoorden en bijna alle werkwoordsvervoegingen krijgen schietgaten.
Ik herontdek de a-woorden. Slaap, kokostaart, drank, dans, hart. Of kus, wijn, brood, film, zon, innig. Hoe heerlijk vloeien die fijne woorden nu uit mijn vingers zonder ingewikkeld plakwerk.
Ondertussen hebben de zelfbenoemde geniuses van de apple store een enorme wachttijd.  Dus daar zit ik onthand te zijn, nu al twee dagen, en ziet de laatste alinea van mijn verhaal er zo uit:
Vincnt staat in ht middn van zijn norm kamr n dirigrt n dnkbldig orkst mt d koptlfoon op. In zijn hoofd zwlt d muzik, zijn handn kunnn d strijkstokkn bijna voln, d paukn, d trompttn. J wordt gwoon n mt ht lijdn, d pijn. Muzik is alls, mr nog dan sks brngt ht j in contact mt d kosmos. Vincnt bwgt zijn handn alsof hij imand strlt, gooit zijn hoofd in zijn nk, snikt. ‘Gab,’  fluistrt hij, bn j daar? r is hir nog n misj, Gab, z is zo puur als n madonna n toch hb ik haar gnukt.’

Sneak preview! Inclusief het spannende woord gnukt…
Ik doe er nu wel grappig over maar eigenlijk kan ik wel janken. Gelukkig scheen gisteren de zon. Na een paar uur tobben zonder de e gaf ik het op. Het was een perfecte aanleiding om te spijbelen. De stad in, keihard onder werktijd. Heel mooi bloesje gekocht voor mijn verjaardag morgen. In een tijdloos en moeiteloos ROOD.