Ik ben de vrouw die thuisblijft

Het is een nieuw gevoel.

Af en toe verrast Facebook mij met herinneringen van voorgaande jaren en dan zie ik in retrospectie pas goed  in wat voor andere werelden ik verkeerde. Rond deze tijd van het jaar was ik bijvoorbeeld bezig met het staren naar bloeiende amandelbomen, met in de Landrover door de sneeuw ploegen zonder te slippen – en nog een paar jaar eerder woonde ik er gewoon nog in, in die Landrover.

Geitentestikels

Andermans herinneringen zijn nu filmpjes op je telefoon. Zoals van de dochter in Rio die spontaan mee ging dansen met de carnavalsparade, en die verhaalt over liederlijke Argentijnen in haar hostel met halve carnavalskostuums aan en overal veren. En dan ineens zit ze weer in Sao Paulo, zoals dat gaat met reizigers: geteleporteerd, nooit helemaal grijpbaar.
De fimpjes van mijn man komen uit Sierra Leone en laten voodoo-achtige taferelen zien van in extase dansende Afrikanen die een baby’tje hoog in de lucht tillen, ik geloof dat ze het kindje aanbieden aan Jezus. Het is de baby die naar hem vernoemd is door die hard MasterPeacers en natuurlijk is Ilco bij die ceremonie. De berichtgeving met de jungle verloopt moeilijk, er is iets met tassen kwijt en geen malariapillen en wel heel veel muggen. Eten dat bestaat uit ‘pepersoep met geitentestikels’, drie keer per dag.
En net als ik dat beeld heb laten bezinken, zit hij alweer bij de president van datzelfde Sierra Leone over vrede te praten.

Cafe cortado

Ik ben verliefd op Rio, zeker op carnaval-Rio, en ook op de jungle. Ik hoef maar even door mijn herinneringen te scrollen (geen Facebook voor nodig) of ik zie mezelf intens gelukkig met blote benen heupwiegen op het strand van Ipanema, of de vochtige, levende geur van een broeierig oerwoud opsnuiven. Ik weet ook nog dat ik in diezelfde jungle zo verschrikkelijk verlangde naar goeie koffie dat ik er zelfs van droomde, ooit. ‘Cafe cortaaaaado,’ riep ik in mijn droom terwijl ik door de lucht suisde (ik sprong geloof ik van een berg). Op reis zijn je problemen anders.
Maar jaloers? De rol als bewaker van het fort bevalt me. Storm over het IJ en regen die tegen de ramen slaat. En in het midden van die storm zit ik. Met mijn telefoon. En een kopje koffie.

And in the end we all become stories.
(Margaret Atwood)