Een gruwelijk karma

‘Kijk wat ik voor je heb meegebracht,’  zegt mijn moeder en ze zwaait met een plastic zak die aan haar rollator hangt. Er komt een rose-witte geranium uit in zo’n plastic potje. ‘Mooi he?’
‘Nee, dat vindt ze niet,’  zegt Chaia meedogenloos. ‘Over een paar dagen is ie dood.’

Planten in huis. Ik trek het niet. Palmen, varens, zelfs geen woestijnachtige cactussen. Ik geef ze geen liefde laat staan water en dan gaan ze dood.

Zieltogen

Maak ik nu iemand heel boos of verdrietig?
Ik loop heus wel graag door een bos. Of een jungle! Bloemen op tafel zijn prima, maar planten, binnen… Hoe dan ook, waar dan ook, ik vind het eng. Gelukkig zijn er plantenredders om me heen zoals Chaia en Ilco, maar ze kunnen amper voorkomen dat ik de planten vergiftig met mijn blikken. Mijn plantenkarma moet gruwelijk zijn. Neem de prachtige ficus, ooit door Ilco jarenlang opgekweekt. Op een dag werden de blaadjes slap en als zo’n plant aan het zieltogen slaat, word ik helemaal zenuwachtig. Gauw weg, mijn huis uit. Hyacinten gaat nog wel, heel even. Maar toen een allerliefst iemand deze zomer met een olijfboompje aan kwam zetten om de vrede van Mandela te symboliseren, heb ik die ergens ver weg bij de gastenwc’s gezet. Waar hij rustig dood stond te gaan, ook al hadden ze gezegd dat zo’n olijf in een potje onverwoestbaar was.
En toen kregen we deze kerst bij wijze van verantwoord kerstpakket… een boom. Hij zat in een hoge doos en je moest hem nog planten. Maar dat kon niet buiten zolang er vorst aan de grond was. Ik negeer die doos nu al maanden. Totdat we ineens zagen (of eigenlijk attendeerde mijn moeder me erop) dat die boom wild aan het groeien is geslagen. Zonder water of daglicht komen de blaadjes nu door de kieren van de doos naar buiten, smekend om aandacht. Natuurlijk vind ik dat dapper en aandoenlijk enzovoort. Maar ik haal hem er toch niet uit, ik draai de doos gewoon om.