Engerig

‘Juf Anna, hoe oud bent u? Ik denk 34.’
‘Dit is mijn geluksdag, in de andere klas werd ik ook al 35 geschat. Maar ik ben veel ouder hoor.’
Ander jongetje: ‘Ik zei het toch? Ze is zeker 65.’

Kinderen…ik ben per ongeluk van ze gaan houden. En soms ook helemaal niet.

Overdreven

Een week vol scholenbezoeken was het. Wat altijd een beetje wringt. Ik ben geen juf, ik breng fantasie in de klas en smijt onprofessioneel mijn hele hebben en houden daarbij in de strijd. Dat is soms ongemakkelijk. Ergens deze week kon ik wel janken  omdat een paar kinderen erin geslaagd was om een hele leuke, kwetsbare les nogal om zeep te helpen. Heel overdreven van mij, ik weet het. You win some, you lose some. Of in de woorden van Imme Dros: ‘Het lukt of het lukt niet. Net als een taart of een feest.’

Focus op het goede dan maar.
Ik oefende metaforen (uiteraard zonder dat woord te gebruiken) met mijn vaste klasjes negen/tienjarigen (taalzwak zijn ze, ik ben zo trots!):
verdriet voelt ‘engerig alsof je in elkaar bent geramd en niemand van je houdt.’
honger is ‘beestjes die in je buik aan het kickboksen zijn’; bovendien voelt het ‘grommelig’
en ook: ‘van honger word je eenzaam’
verdriet ‘smaakt een beetje teleurgesteld’
sneeuw ruikt ‘naar een baby die pas is geboren’
en het mooiste geluid van de wereld is ‘stilte’ (dit kwam van de lawaaiigste jongen van de klas).

Verder werd ik voortdurend zomaar omhelsd door knellende kinderarmpjes. En kwam dit lieve schatje zomaar met bloemen aan. ‘Omdat u altijd een bloem in uw haar heeft.’