Procrastineren

’Wil je zó graag een prijs verdienen met schrijven dat je dan maar voor de Albert Heijn…?’

Oké, het is een pijnpuntje. Zet me voor een klas vol kinderen en altijd is er wel eentje die vraagt: ‘Hoeveel prijzen heeft u al gewonnen?’ Dat houdt niet over, nog steeds is de Drentse kei mijn grootste trofee. En daar win je geen kinderzieltjes mee.
Maar schrijven voor Albert Heijn is gewoon procrastinatie.

Elfjes

Geen schrijver is het vreemd. Dat je midden onder een prachtige zin ineens roggebrood gaat eten terwijl je geen honger hebt. Of chatten met een vage kennis. Of dat je -zoals mij net overkwam-  ineens hoognodig moet uitzoeken of er nog andere manieren zijn om snijbiet klaar te maken. Een bepaald liedje van vroeger terug luisteren, zonder enige duidelijke aanleiding. Je nagels mooi lakken. Vijf minuten slapen. En daarna heus wel weer verder schrijven.
Dus er kwam een mailtje binnen van ‘Albert Heijn mijn bonus’ en terwijl ik het al aan het weggooien was, zag ik dat het een wedstrijd was. Schrijf in 750 woorden in welke attractie van de Efteling je het liefst een nacht opgesloten wilt zitten.
En ineens zat ik een miniverhaaltje te schrijven over de Efteling-elfjes en mijn oudste dochter. Dat Bloem vroeger zeker wist dat ze kon vliegen en op een dag dus ook dat er in elke waterlelie een elfje kon schuilen. Net zoals je altijd die kleine mogelijkheid had dat die ene kikker of die ene zwaan misschien wel een prins was. Ik zag het onmetelijke verlangen in haar ogen ter plekke groeien.
Dat dit dromerige kleutertje inmiddels een prachtige vrouw is van bijna negentien, schreef ik. Maar dat de ringtone op haar telefoon nog steeds het liedje is van de Efteling-elfjes. En dat ik soms, nu ze zo ver weg van me is, niks fijners kan bedenken dan samen een nachtje doorbrengen bij de Efteling-elfjes. Steeds weer verrast als die bloemen dan toch opengaan en dat best wel statische elfje begint rond te wiegelen en met haar armpjes flapperen. Dromen van vroeger en nu en dingen die nooit voorbij gaan.

Efetlinghotel

Zo’n verhaaltje dus, helemaal niet stom. Als ik win mogen we met zijn allen in het Eftelinghotel voor twee nachten, dat vindt vooral de jongste dochter geweldig. En anders was dit verhaaltje gewoon even een lekker vingeroefeningetje tussendoor. Net als dit blogje.

Oude Eftelingfoto : de dromerige prinses, de stoute heks en de lichtelijk naïeve Roodkapje. Drie alterego’s!