Mijn naam staat prominent op de cover van een tijdschrift. Ik heb dat tijdschrift verstopt.
Toen ik puber was, was er een goeroe in mijn leven. Dat is natuurlijk heerlijk materiaal om over te schrijven. Maar ook voor interviews.
Trofee
De waarheid bestaat niet. Daarom kon ik wél een roman over de goeroe schrijven, maar praatte ik er weinig over. Ik had ook totaal geen behoefte om mensen uit die tijd op te zoeken of zoiets.
Maar als zo’n boek er eenmaal is met bloed, zweet en tranen, dan wil je graag dat het gelezen wordt. Je schrijft niet voor dat kat z’n k*t, en hoe fijn zou het zijn om weer eens meer te verkopen dan die tweeduizend lullige exemplaartjes van de eerste druk. Dus kwam mijn ‘levensverhaal’ in een tijdschrift terecht, opgetekend door een goede journaliste die heel zorgvuldig te werk ging.
Gisteren hoorde ik dat het tijdschrift in de winkel lag. Ik kocht het bij de Dirk, scande het vluchtig in de rij voor de kassa. Mijn naam, mijn foto. Ik sloeg het snel dicht en vond het later niet terug tussen mijn boodschappen. Nog maar een keer gekocht op het station. En nu ligt het nog steeds op de bodem van mijn tas. Ik laat het niet casual slingeren op tafel, laat staan dat ik het op de piano zet waar onze trofeeën zoals kerstrapporten, prijzen en stoere publicaties meestal prijken.
Stigma
Dat je bepaalde stigmawoorden zoals sekte nodig hebt als je me interviewt over dit boek snap ik. Of dat je in zo’n interview de dingen wat aanscherpt, en dat de eindredactie er dan ook nog wat vette citaten uitlicht. Natuurlijk, zou ik zelf ook doen. Ik heb het interview van tevoren gelezen en er staat geen woord in dat niet klopt.
Maar op dit moment voel ik alleen maar een verschrikkelijke ongemakkelijkheid en ook wel spijt. Huiliehuilie, ja sorry.
3 reacties op “Spijt”
Geen spijt hebben, heeft geen zin. Ga het snel lezen.
Ada
Dag Anna,
Ik was vandaag in een apotheek. Terwijl ik wachtte, pikte ik de Jan op en las de voorkant en de kop van je artikel. Gevoelsmatig wist ik, dat het over “het Pakhuis Amerika” ea. ging, hoewel ik dat niet kon weten. Ik ben even gaan zitten en begon nieuwsgierig geworden te lezen. Mijn intuïtie klopte. Ik legde het blad neer en heb het vervolgens bij een kiosk bij mij in de buurt gekocht.
Ik ken je niet, maar herkende je gezicht toen ik ging googelen. Toen bleek ik je te “kennen” van een artikel over je herberg, dat ik al enige tijd geleden gelezen had.
Dapper, dat je je verhaal hebt geschreven! Ik ken je ouders niet, maar de naam van je vader en moeder wel!
Via een vriend van me kwam ik begin 1980 bij de bio-energetica terecht. Die vorm sprak me aan, niet precies wetende wat dat zou inhouden. Ik heb er overigens veel aan gehad en van geleerd, maar me altijd op afstand gehouden van enige verheerlijking!
Ik heb Nadine in verschillende gedaantes gekend en ben naar een workshop in Italië en Portugal geweest. Ook heb ik een aantal jaren met mijn gezin in Portugal gewoond (niet omdat ik/wij haar zagen als een goeroe, maar simpel omdat ik niet in Nederland wilde wonen en uitgenodigd werd daar, in Cascais, te komen wonen in het huis van oa Mark (tijdelijk; t.t.v een andere workshop in Portugal)
Ik heb aan het wonen daar, los van mijn ervaringen met Nadine ea, goede herinneringen . Ik ken veel mensen uit die tijd, die ook afstand genomen hebben en/of in the young people’s groep zaten. Ik heb veel nare verhalen gehoord! Ieder heeft zijn eigen ervaring en werkelijkheid uiteraard. Ik sta niet achter het vernederen en gebruiken van fysiek “geweld” tegen anderen.
Mijn ex en ik gingen weg uit Portugal, omdat wij ons al lange tijd niet konden vinden in “het gebeuren” daar en “haar reilen en zeilen daarin”. Wij leefden overigens ons eigen leven i.t.t. vele anderen! Wij lieten toen al het woord “sekte” vallen, maar konden dat niet hardop uitspreken in het belang van onszelf. Na enige tijd werd dat bevestigd op een ontluisterende manier.
In mijn ogen is Nadine geen goeroe, en voor mij nooit geweest ook; ik heb een andere “diagnose”.
Ik vind het bijzonder naar wat er met je ouders gebeurd is en hoe zij hen behandeld heeft. Ik ken iemand, die je vader hoog had en heeft zitten.
Haar werkelijkheid over je ouders is overigens niet de werkelijkheid!
Ik wens je veel geluk en suc6 in alles.
Warme groet,
Yla
Dank je wel Yla. Goeroes, narcisten, borderliners… het is een thin line 🙂