Too much heaven

Mijn ‘sekteverleden’. Ik was zo van plan het er nooit meer over te hebben.

Het artikel in JAN heeft een bij-effect. Elke dag nieuwe mailtjes en brieven van mensen die gevallen zijn voor dezelfde goeroe als mijn ouders indertijd. Schrijnende mailtjes zijn het, ontwrichte levens en heel veel verwarring
Ik vind dat lastig. Ik vond de goeroe leuk, mij heeft ze alleen maar een spannend, nooit saai leven gebracht. Toch?

Superstar

Het is bijna Pasen. Tijd voor Jesus Christ Superstar, de enige muzikale bijbelverkrachting die fijn is. Ik kijk naar Carl Anderson die in de rol van Judas de volgelingen van Jezus waarschuwt. Too much heaven on their minds. Die woorden, tig keer gehoord, resoneren ineens in mijn brein en achtervolgen me nu al dagen.
Mijn halve leven heb ik intens gelukkig willen zijn. Too much heaven? Onmogelijk. Desnoods creëerde ik mijn eigen privé-hemel en die was zo oneindig als ik hem zelf maakte. Dát heb ik opgestoken van de goeroe, zo heeft ze me opgevoed.
Maar zo zit het leven niet in elkaar. In de lange jaren dat ik alleen op de berg in Spanje tig versies van Een heel bijzonder meisje zat te schrijven, is mijn wereldbeeld gekanteld. Alsof ik toen pas wakker werd uit een kinderdroom. Teruggeworpen op niks dan mijn eigen gedachten waar de geluksdoctrine lang niet altijd vat op had. Een illusie, gestoeld op een heel web van illusies. En dat wordt nu alleen maar bevestigd door de reacties op het boek van al die mensen die de hemel zochten maar per ongeluk in de hel terechtkwamen. Too much heaven, het krijgt deze laatste dagen sowieso een griezelige bijklank.
Het is een beetje droevig nieuw inzicht, maar ook wel rustig. Ook de hemel is eindig.

Hier het mooie paasliedje: https://www.youtube.com/watch?v=g-voeq7Cebo