The drunken sailor

‘Moesje,’ had ik gezegd, ‘er komt zo’n zeemanskoor, om 5 uur.’
Dus kwam ze om 12 uur al aangescharreld met haar rollator.

Het zomerterras van de herberg ging weer open, we vierden dat met een soort festival van leuke dingen die je in Noord kan doen. Alsof het een heerlijke zomerdag was.

In je eendje

Er was yoga in de serre en gesprekken over de zin van het leven. Voor de deur stond een eendje waar je vijf minuten lang zenmeditatie kon doen (‘zen in je eendje’), dan hielden ze briefjes voor de ramen en je kreeg ook een abrikoos. Er was een workshop groene smoothies maken, mama Kenya bakte ter plekke haar beroemde samosa’s, er waren singersongwriters bij het vuur en natuurlijk een barbecue. En dit alles in een typisch Hollands westenwindje en één hagelbui.
Natuurlijk had ik taarten gebakken en twintig liter soep gemaakt, maar op de dag zelf kon ik vooral rustig kijken of ons nieuwe systeem werkte: een buitenkeuken, die bediend wordt door de jongens en meiden van de bar. Dat ging goed, hoera.
Wat wel weer wennen was: het gebrek aan privacy. Het terras overspoelt op zulke dagen de woonkamer van ons toch al kleine huisje. Mensen in en uit, overal tassen en spullen en snoeren en laptops. De jongste dochter ging op een gegeven moment maar lekker rustig naar een vriendin toe.

Croissantjes

Mijn moeder had er ook moeite mee dat ze niet mijn enige gast was. ‘Die mensen eten taart.’ ‘Die is voor de bar, moes, om te verkopen. Wacht nou even wat er overblijft.’ ‘Ik zie croissantjes.’ ‘Dat zijn geen croissantjes, maar wil je een broodje?’ ‘Heb je gezouten roomboter? Dat vind ik zo lekker: zoute roomboter bij mijn croissantje.’ ‘Ik heb geen…’ En omdat de deur de hele tijd open en dicht ging bleef ze maar zeggen: ‘Ik heb het koud, heb je een een stola voor me? Een dekentje? Kan de verwarming niet hoger?’ ‘Nee moes, dan wordt het te heet in de serre.’ Waarop ze demonstratief haar jas, muts en handschoenen ging aantrekken.
Maar toen kwam eindelijk het zeemanskoor. Ze stonden prachtig op de grasheuvel en precies op dat moment brak de zon door de wolken. We plantten mijn moeder op een ereplek en daar zat ze, uit volle borst mee te zingen, haar handen wild heen en weer wuivend in de lucht. De Amsterdamse grachten, Het kleine cafe aan de haven. The drunken sailor. Iedereen keek naar haar, ze was de grootste fan. En ze kende alle teksten, woord voor woord voor woord.