Met de boot naar ergens

‘Er was hier in Ecuador een aardbeving maar wij zaten rustig in de bus.’

Afgelopen maandag wilde ik ineens weg, naar ergens anders, liefst met een trein of een boot. ‘Vrijdag naar Parijs?’ mailde ik een paar vriendinnen. Als door een wonder kon Mylou. Een nacht. Naar Texel.

Ster

Mijn leuke flaneerjurkje wisselde ik op de valreep in voor een warme spijkerbroek. De fietsen die we zouden gaan huren lieten we in de koude regen staan. Maar er was natuurlijk die boot en er waren overal kletsnatte lammetjes buiten. En de laatst beschikbare hotelkamer van het eiland bleek de leukste. Met daarnaast zomaar een  restaurant met een Michelinster.  Dus zaten wij ineens met spijkerbroeken op gouden banken het lekkerste (en duurste) eten sinds tijden te eten. ‘Om te beginnen een glas champagne?’
Natuurlijk champagne. Precies veertig jaar geleden verhuisde ik met mijn ouders en moest naar een nieuwe school. Van achterbuurt naar elitebuurt, het kwam mijn toch al onzekere karakter niet ten goede. Er was een meisje dat een omgekeerde versie van mij leek. Blond, rijk, verlegen. Totaal onverwacht werden we vriendinnen. Elke middag bij elkaar spelen, elke avond urenlang aan de telefoon, elk weekend logeren.
Op een bepaalde manier is er niks veranderd. Er gaat bijna geen dag voorbij dat ik Mylou niet mail en ik geloof werkelijk dat er niets is wat zij niet van mij heeft gezien of zou mogen zien. En vice versa. Nu dus al veertig jaar.

Lammetje

Het was maar een nachtje maar het was zo’n nacht om nooit te vergeten. Het strand zagen we amper, elkaar eindeloos. Steeds gingen we weer ergens zitten met een stapel boeken, lazen drie regels – en begonnen dan weer te praten. Het houdt nooit op.
Dus ik kwam terug, sterk en zacht als een lammetje. Zette Facebook aan en las dat mijn dochter als veilig was gemarkeerd bij ‘de aardbeving in Ecucador’. Life is a box of candy  – en wat voor een candy!