Voor altijd op zoek naar Harrie en Joop

Dit is best gênant, ik voel me een soort kleuter,’  schrijf ik aan mijn zus en mijn vriendin.

We hebben de versterker aan de bar geschonken en onze boxen zijn opgeblazen tijdens een of ander feest. Dus zaten we al maanden zonder muziek in huis. Wat Ilco nu rigoureus heeft opgelost door een supersonische nieuwe installatie en ook iets dat Tidal heet en dat de beste, hipste, minst gecomprimeerde muziek levert. Alle liedjes van Aretha Franklin, alsof ze bij je in de kamer staat. De nieuwste funky nummers de hele tijd om je heen – keihard en zonder enige vervorming. Buiten Tidal kan je er ook mijn lievelingscd’s heel mooi op afspelen.

Melancholie

Maar ja, toen hadden we dus een heuse rattenvanger in de tuin. En toen begon mijn liedjesbrein heel hard en dwingend Achach rattenvanger te spelen. Hamelen, de tv-serie. Alle liedjes stonden gewoon op youtube, spuuglelijk geluid en met reclames tussendoor. En nu kan ik niet meer stoppen. Elke keer als ik achter mijn computer zit, zet ik ze stiekem aan, die liedjes, op repeat.
Mijn eerste herinneringen: Hamelen kijken. Beelden vergeten, maar de liedjes, de liedjes… Klein als ik was, viel ik al onherroepelijk en  ongeneeslijk voor de melancholie van de muziek en de lyrische, romantische taal. Harrie Geelen en Joop Stokkemans, soms denk ik wel eens dat ik door hen ben gaan schrijven. Nog steeds kippenvel en tranen bij Liefje liefje lach, Gejaagd door de wind, De meneer van het hooggerechtshof, Tijd vliegt…

Dus dat schrijf ik aan mijn zus en mijn vriendin. Dat die liedjes van Hamelen zo om me heen zijn, dat ze me optillen, omhelzen. Niks te Tidal als ik alleen ben. Ouwe kleutershit op de computer.
Waarop ze allebei onmiddellijk reageren. Dat ze nu ook de hele tijd die liedjes… Dat hoofdpijnen ervan verdwijnen, dat ze zo vrolijk worden, dat het zo goed is, nog steeds. Onnavolgbaar. Dus nu durf ik dit stukje wel te plaatsen.