Barista

De lekkerheid van een vol pak bloem in je handen. Of een klont boter van een pond, een wijde schaal vol licht schuimend ei.

Deeg rollen op een regenachtige middag, lange lappen. In gesprek met de diverse keukenmachines: ‘Nog heel eventjes kloppen. Ja, zo. Perfect.’ Hoe deeg ruikt. Appeltaartdeeg en taartbodemdeeg en kruimeldeeg. Koud en zoet. Soms vanille, de geur van net verliefd.

Ook had ik een paar uur de bar helemaal in mijn eentje, koffietjes maken, met de mensen praten, mijn eigen taart aanprijzen en snijden. Vervreemdend: alsof ik dit ooit heb gewild, een bar hebben. Het is gebeurd en nu speel ik dat ik het kan, dat ik zo’n soort iemand ben. Of doet iedereen dat zo?
Het is koud en rustig op het terras, helder in mijn hoofd. Mijn bar. Mijn taarten. Hete koffie uit de Italiaanse espressomachine. En net als je het allemaal niet meer weet, komt er weer een klant.