IJskoud de beste

Ik had een feestje van een vriendin. Ik had de rijroute uitgezocht naar de stolpboerderij, iets feestelijks aangetrokken. Dat had ik eerlijk gezegd eerder die dag ook al aan op het voetbalveld, ik hou niet zo van omkleden.

Het was de KNVB Bekerfinale District West 1. Net zo gewichtig als het klinkt. Dunya’s voetbalteam ging misschien kampioen worden. En met Ilco op zakenreis speelde ik voor voetbalvader – op hakjes en in een kort rokje.

Ajax

De bussen naar de velden van Legmeervogels reden af en aan. Er waren ook spelertjes van Ajax, die liepen net even gedisciplineerder voorbij in hun beroemde trainingspakjes, hun trainers net even meer superieur. Ze hadden daar een gigantische kantine met de akoestiek van een ballenbakparadijs en de geur van een bejaarde snackbar, grote schermen met de classificatie erop. Prachtige vogelnamen. Naast Legmeervogels ook Reiger Boys en IJsselmeervogels. Ook mooi: Kwiek ’78. De lokale slager stond te barbecue-en en er was veel makkelijk geflirt tussen de volwassen. De voetbalmoeders hadden unaniem de dresscode ‘stoer’ gekozen: gebleekte spijkerbroek, cowboylaarzen. Maar dan wel vol in de make up en de haren gestyled, dat had ik dan weer niet. En de meeste voetbalmoeders uit Dunya’s team verstopten juist hun haar onder hoofddoekjes, want zo is dat in Kadoelen. Die gingen ook de broodjes hete beenham niet eten. Overal galmde keiharde overwinnaarsmuziek. En toen moesten de wedstrijden nog beginnen.

Mannen met sigaren

Broek op Langedijk was gemiddeld een kop groter dan de meisjes uit Dunya’s team. En ze speelden bepaald chagrijnig. Het kwam, geheel onterecht op een 0-1 achterstrand en ik ging van pure ellende bij een paar mannen met sigaren staan. Sigaren – de geruststellende geur van mijn grootvader. ‘Het wordt 3-1 voor die meiden van ons,’ zei een van de mannen. En ook: ‘Als die meiden maar lol hebben.’
Het kwam op 1-1 en ik zag de gedachten van mijn dochter boven het veld in kleine denkwolkjes. Geen penalties, alsjeblieft geen penalties! Met die paniek was ze de avond ervoor al gaan slapen, ze is de keeper.
Maar Kadoelen speelde beter dan Ajax. 3-1 werd het uiteindelijk. Zodat we ook nog de hectische, We are the champions-bekeruitreiking kregen op het grote podium, omringd door honderden kids en hun ouders, telefoontjes in de lucht. ‘Mag ik…’ vroeg Dunya en ik zei: ‘Ik zeg op alles ja nu, ik ben zo blij.’ Ze deed haar mond weer open en ik zei: ‘Nu niet ‘een oxboard’ zeggen.’ Ze vroeg een ijsje bij IJskoud de beste, de lekkerste ijszaak van Noord. Ik zei: ‘zoveel bollen als je wilt.’ Ze nam er drie.

Toen hup naar de herberg en de rest van het leven. Chocoladetaart bakken. Na de afwas die toch weer gigantisch was ging ik heel even op de bank in het nieuwste boek van Meg Rosoff lezen, even iets helemaal van mij alleen.
Uren later werd ik wakker omdat Dunya en haar vriendin halfnaakt en gillend door de tuin aan het dansen waren. Ik joeg ze hun bed in, het was middernacht. Mijn feestkleren had ik nog steeds aan.