De onzichtbaren

Het regent op het IJ en er komt een al net zo grijs slagschip voorbij.

Nee, met dit schip wordt geen oorlog gevoerd, of het moet de strijd der strijden zijn: die tegen de dood.

Leonardo di Caprio

De cruiseschepen overrompelen vooral door hun omvang en door de suggestie van verre oorden en Leonardo di Caprio op de boeg. Altijd als er hier op het terras eentje langs komt, springt iedereen op. Het Sinterklaaseffect: voor je het weet begin je te zwaaien en ja hoor, ze zwaaien terug.
De werkschepen boezemen ontzag in door hun onverzettelijkheid en hoe ze stoppen voor niets of niemand, zo diep geladen soms. En de pontjes zijn zo leuk blauw en soms lijken ze net botsautootjes.
Maar de riviercruisers zijn onzichtbaar. Niemand zwaait, niemand kijkt op. Zelfs hun lelijkheid is saai: vierkant met moedeloze vlaggen. Toch denk ik dat er een andere reden is waarom we die boten niet willen zien: hun gasten. Op de riviercruiseboten (die op een neer varen over de Rijn, denk ik zo) zitten alleen maar hele oude mensen. Je ziet ze af en toe heel even van zo’n boot in een touringcar schuifelen of je ziet ze door de raampjes al heel vroeg zitten avondeten, net als in het tehuis van mijn moeder. Maar vooral zie je die bootreizigers slapen. Altijd maar die grauwe gordijntjes dicht voor de ramen. Voor hoeveel van deze mensen zal dit hun allerlaatste reis zijn? Nog één keer naar Amsterdam en dan sterven…?

Ruimteschip

De boot van vandaag dobbert wat onhandig midden op het IJ. Vanaf de pont kan ik naar binnen kijken, het ziet er best knus uit. Lampjes aan, beslagen ramen, glaasjes op de tafel. Een verlicht ruimteschip. Dansen ze nou met elkaar of verbeeld ik me dat?
De ontroering slaat me bijna knock out. Elkaar, ze zien elkaar nog. Het decorum voorbij, de incontentieluier tussen de benen, de botten vergroeid en de gezichten vertrokken in de grimas van de hele ouden. Maar ze dansen. Of ze denken dat ze dansen, ook goed.